Γιατί δεν υπάρχουν πια γαλάζιοι πρίγκιπες ή έστω...πράσινοι βάτραχοι;
Από μικρή μου άρεσαν τα παραμύθια. Τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία της πρώτης παιδικής μου ηλικίας ήταν πέντε κίτρινοι τόμοι με τον τίτλο «κλασσικά εικονογραφημένα». Κάθε τόμος είχε καμιά δεκαριά παραμύθια (αν θυμάμαι καλά) τα οποία και είχα διαβάσει άπειρες φορές! Το χαρτί δεν έτριζε πια καινουργίλας αλλά είχε την υφή του παλιού χρησιμοποιημένου και χαϊδεμένου πολλές φορές χαρτιού. Τα παραμύθια τα διάβαζα τόσο μόνη μου όσο και με το ακούραστο κοινό μου, τη μικρότερη αδελφή μου που παραμυθιαζόταν τόσο εύκολα όσο κι εγώ.
Σ’ αυτά λοιπόν τα παραμύθια κάποια στιγμή εμφανιζόταν ένας πανέμορφος συνήθως ξανθός πρίγκιπας (Ποιος θα φιλοτιμηθεί ν’ αλλάξει τα στερεότυπα στην εικονογράφηση των παιδικών βιβλίων και οι καλοί και όμορφοι θα είναι που και που μελαχρινοί; Αν μη τι άλλο ζούμε στην Ελλάδα!) που έσωζε την κοιμωμένη βασιλοπούλα, την κατατρεγμένη σταχτοπούτα, πέρναγε δοκιμασίες για τα μάτια της καλής του...μέχρι και η βοσκοπούλα κάποιον έβρισκε τέλος πάντων! Ιδιαίτερη δε εντύπωση μου έκανε το παραμύθι με το βάτραχο που μεταμορφώνεται σε πρίγκιπα. Αυτό μάλιστα το παραμύθι πήγε και χώθηκε βαθιά στο υποσυνείδητό μου με αποτέλεσμα να επηρεάσει, χωρίς την έγκρισή μου, τη μετέπειτα ενήλικη ζωή μου σε βαθμό κακουργήματος, αφού με έκανε να πιστεύω πως οι άντρες- γάιδαροι που έβρισκα θα μεταμορφώνονταν σε πρίγκιπες με την αγάπη μου. Απατήθηκα οικτρά! Οι γάιδαροι παραμένουν γάιδαροι (συγνώμη αγαπημένα μου τετράποδα είναι μόνο σχήμα λόγου και εσείς ουδεμία σχέση έχετε!) και μάλιστα με μεγάλα αυτιά!
Η εικόνα του γαλάζιου πρίγκιπα συνέχισε να υπάρχει στη ζωή μου με τον Τζον-Τζον (το φίλο της bibi-bo!!) που ήταν μεν μελαχρινός αλλά αυτό δεν με σκότιζε και ιδιαίτερα. Σκηνοθετούσα τα δικά μου παραμύθια, με θεατή πάντα την ενθουσιώδη αδελφή μου, όπου ο κύριος Τζον-Τζον ήταν ο τέλειος τζέντλεμαν και όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν μέχρι το «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».
Στην επόμενη φάση της ζωής μου ήρθαν τα περιοδικά για νέα κορίτσια...βλέπε Μανίνα, Κατερίνα και φυσικά η Κάντυ-Κάντυ. Άρθρα με συμβουλές για το πρώτο ραντεβού, ηθοποιοί-πρίγκιπες και ιστορίες για αγρίους! Ακόμα και η Κάντυ το ορφανό, ζωηρό αγοροκόριτσο (δεν είχα χάσει ούτε επισόδειο ούτε περιοδικό του εν λόγω κινουμένου σχεδίου) πήγε και ερωτεύτηκε πρώτα τον Άντονι, που και ξανθός ήταν και την ήθελε παρ’ όλο που αυτή ήταν ορφανή και φτωχιά και αυτός γόνος πλούσιας οικογένειας και μετά αφού πέθανε ο Άντονι πέφτοντας από το άσπρο άλογο παρακαλώ (τεύχος 10) μπήκε στη ζωή της ο Τέρενς, καστανός, ατίθασος μα γοητευτικός! Κάπου εκεί λοιπόν μάλλον μεγάλωσα ή έτσι νόμιζα και άρχισα να βλέπω τι πρίγκιπες έχουν να μου προσφέρουν τα εγκόσμια και όχι η αχαλίνωτη φαντασία μου! Αν όχι έναν ξανθό Άντονι...έναν Τέρενς...έστω!!
Κάθε αρχή και δύσκολη λένε και εγώ μπορώ μόνο να το επιβεβαιώσω. Τα ξανθά αγόρια στο κοινωνικό μου περιβάλλον ήταν λίγα και όχι απαραίτητα του γούστου μου. Μετά την πρώτη αυτή διαπίστωση φυσικά δεν πτοήθηκα-είπαμε και ο Τζον-Τζον κατράμι ήταν!- αλλά συνέχισα τις έρευνες μου και στα μελαχρινά αγόρια του σχολείου, της πολυκατοικίας κλπ. Πού όμως να βρεθεί ο γαλάζιος πρίγκιπας; Σίγουρα δεν ήταν αυτός που με έσπρωχνε απ’ το θρανίο, σίγουρα δεν ήταν ο άλλος που μου έριχνε την μπάλα στα μούτρα όταν παίζαμε μπάσκετ ή αυτός που κατέβαινε τις σκάλες βγάζοντας κραυγές πολέμου και τέλος ακόμα πιο σίγουρα δεν ήταν ο συμμαθητής μου που με φώναζε «όρθιο χιλιόμετρο» στο προαύλιο του σχολείου. Οι πρίγκιπες απλά δεν τα κάνουν αυτά!
Προσγειώθηκα στη γη και έκανα αυτό που κάνουν όλα τα κορίτσια ανεξαρτήτως ηλικίας! Συσπειρώνονται, κάνουν όλη μέρα παρέα με τις φίλες τους και ασχολούνται αποκλειστικά με τα καμώματα του κοινού τους αντιπάλου! Του ΑΡΣΕΝΙΚΟΥ! Όμως αυτή η φάση δεν έμελλε να κρατήσει αιώνια.
Να ’μαι λοιπόν και πάλι στον αγώνα! Λίγο το ότι είχαν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που διάβαζα τα κλασσικά εικονογραφημένα, λίγο που η Κάντυ-Κάντυ τελικά κατέληξε με τον Τέρενς, λίγο οι τηλεοπτικοί ήρωες-κούκλοι που έσωζαν τον κόσμο και σίγουρα επειδή την περίοδο εκείνη ο μεγάλος μου έρωτας, Tom Cruise, ήταν παντρεμένος (φτου σου Tom! Και μετά που χώρισες ένα τηλέφωνο δεν πήρες!) ...που είχαμε μείνει; Α...μάλιστα...ήταν λοιπόν και ο Tom παντρεμένος...τι να κάνω κι εγώ να μείνω για πάντα να ξεσκονίζω το Βαράγκης ράφι μου; Όχι... κατέληξα στο πρώτο μου αγόρι. Μελαχρινός, ατίθασος και φωνακλάς. Ουδεμία σχέση με πρίγκιπα και δη γαλάζιο!
Μετά από αυτήν την πρώτη μετωπική σύγκρουση με τον «εχθρό» ακολούθησαν πλείστες άλλες και σιγά σιγά άρχισαν και οι εκπτώσεις, γιατί μπορεί να παραμυθιαζόμουν μικρή, αλλά μεγάλη κατέληξα πως μου πάει πιο πολύ το συνολάκι ρεαλίστρια-κυνική. Σταμάτησα να περιμένω το γαλάζιο πρίγκιπα με το άσπρο άλογο γιατί έτσι κι αλλιώς τι να το κάνω μέσα στην κίνηση της Αθήνας; Άρχισα σύντομα να ονειρεύομαι έναν άντρα, όχι απαραίτητα όπως τους κούκλους της τελεόρασης, που όμως θα έχει τον ιπποτικό χαρακτήτρα ενός πρίγκιπα, θα με σώζει από τις κακουχίες του σύχρονου κόσμου και θα με παίρνει να πάμε σ’ άλλη γη σ’άλλα μέρη με το τουτού του, το οποίο μάλιστα θα έχει και παραπάνω του ενός αλόγου! Ορίστε τελικά δεν ήταν καν συμβιβασμός!Να μην σου πω ότι ήταν και καλύτερα έτσι! Ακούς εκεί άσπρο άλογο και πράσινα άλογα! Στην εποχή μας!
Με νέα οπτική γωνία και ουσιαστικά νέο παραμύθιασμα αντιμετώπιζα και πάλι τον «αρσενικό κόσμο»! Εις μάτην έψαχνα ιπποτικές συμπεριφορές σε όλα τα είδη βατράχων. Η ελπίς έχει ένα κακό! Πεθαίνει πάντα τελευταία αφού σε έχει ξεζουμίσει καλά καλά και δεν μπορείς να πάρεις πια τα πόδια σου! Έτσι συνέχιζα την προσπάθεια! Δεν μπορεί κάπου θα είναι και το δικό μου το καπάκι...κοτζάμ τέντζερης που είμαι! Κακούργα ελπίς! Μετά από λίγο καιρό άρχισα να είμαι ευχαριστημένη όταν δεν άκουγα στο δεύτερο ραντεβού φράσεις του τύπου: «και κοίτα να δεις δεν θα περιμένω και πολύ για να κάνουμε σεξ», (σημείωση: η μεν Corona που είχα στα χέρια μου έκανε σάλτο μορτάλε και μόνιμη γνωριμία με το πάτωμα ... η δε μύγα που με περιτριγύριζε κατάφερε και μπήκε στο στόμα μου που έχασκε αλλά ο ρήτορας απέναντι μου χαμπάρι δεν πήρε!) « δεν είναι δυνατόν να μην θέλεις! Δεν είσαι τελικά αυτή που νόμιζα στην αρχή, όταν γνωριστήκαμε φόραγες μίνι φούστα!». Η απελπισία άρχιζε να κάνει την εμφάνισή της. Δοκίμαζα τα πάντα (όπως και με το ούλτρεξ) από βάτραχους ωραίους μέχρι βάτραχους άσχημους, μορφωμένους, αμόρφωτους, πλούσιους, φτωχούς, κομπλεξικούς, πονεμένους, μαμάκηδες, τσαμπουκάδες! Πλήρες μενού! Άλλαζα συμπεριφορές, εμφάνιση, χούγια! Έδειχνα κατανόηση, επιμονή, υπομονή, φρόντιζα με προδέρμ! Ο βάτραχος δεν μεταμορφωνόταν σε πρίγκιπα, ούτε καν σε άνθρωπο παρέμενε πάντα γάιδαρος!
Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν παραπονιέμαι γιατί δεν βρίσκω κάποιον, ούτε θέλω να πω αυτό που λένε πολλές γυναίκες ότι δηλαδή τα κελεπούρια είναι συνήθως gay (ευτυχώς για τους ελεύθερους gay!!) ή αθεράπευτα παντρεμένοι. Όχι δεν με απασχολεί αυτό. Άντρες υπάρχουν στον πλανήτη και στην Κίνα μάλιστα έχουν και περίσσευμα. Όλα τα εξάγουν οι κινέζοι σε αυτό το πρϊόν θα κολλήσουν; Ίσως όχι εξαιρετικής ποιότητας, αλλά όπως λέει και η ιταλική λαϊκή σοφία «καλύτερα με κακό σύντροφο... παρά μόνος». Καταλάβαμε;
Τα χρόνια περνάνε και όλο κάποιο γάιδαρο είχα και έχω στη ζωή μου. Δεν με σώζουν ούτε από δράκους, ούτε από τέρατα, ούτε έστω από τη ζωή της Μαίρης Παναγιωταρά! Ποτέ δεν ξέρουν να βοηθούν στο σπίτι, τα ηλεκτρικά, βλ. αλλαγή λάμπας, είναι άθλος, ενώ παράλληλα επιζητούν το γάμο! Έχει ο καιρός γυρίσματα! Σου λένε τα αστέρια της οικιακής οικονομίας «με δύο εισοδήματα, κοινό νοικοκυριό και δουλάρα, παρντόν σύζυγο, ζει κανείς πιο καλά!». Αρχίζουν λοιπόν να αναλύουν την κατάσταση για να αποδείξουν και του λόγου το αληθές! Όχι λουλούδια και φεγγαράδες, σαχλαμάρες θα κάνουμε τώρα; Μιλάνε τα γεγονότα και οι αριθμοί!
Παρ’ όλο που απέχω λίγο από τα τριάντα εξίσταμαι και ρωτάω κύριε πρόεδρε! Ποιος είπε ότι εγώ θέλω να αφήσω την ελευθερία μου, τη θαλπωρή της μαμάς μου και τις τσάρκες με τις φίλες μου για να πλένω και να σιδερώνω μποξεράκια; Εγώ τι θα κερδίσω; Και ποιος είπε πάλι- για να μιλήσουμε και με αριθμούς που οι γάιδαροι καταλαβαίνουν- ότι θέλω τα δυσκολοκερδισμένα ευρουλάκια μου να τα επενδύσω σε ζαντολάστιχα και φρύδια για το αυτοκίνητο του «αφέντη» μου και όχι στις τριακοστές μαύρες γόβες που θέλω να έχω στην ντουλάπα μου; Γιατί έτσι μου κάπνισε βρε αδερφέ!
Τα «κλασσικά εικονογραφημένα» βρίσκονται κάπου σκονισμένα ανάμεσα στα παιδικά μου βιβλία. Εγώ μεγάλωσα. Γαλάζιοι πρίγκιπες και πράσινοι βάτραχοι δεν υπάρχουν. Στο κάτω κάτω ούτε και εγώ είμαι πριγκίπισα!
Αυτά τα λίγα για σήμερα
Υ.Γ. : Αν νομίζεις πως μου λείπει το ροχαλητό σου τις νύχτες...απατάσαι. Ο Μούρης, που επιτέλους μπορεί να κοιμάται δίπλα στο κρεβάτι αφού δεν είσαι εκεί για να γκαρίζεις, ροχαλίζει πιο δυνατά από σένα! Τι γάιδαρος...τι σκύλος; Ουδείς αναντικατάστατος!
(Leipzig)
