Κοίταγαν την πόλη από ψηλά για μία ακόμα φορά. Την ανάσα της νύχτας... αυτής της πόλης...τη γνώριζαν καλά. Γνώριζαν και τα χρώματά της όταν χάραζε…όταν ο ήλιος γλυκοφιλούσε τη σελήνη και την έστελνε για ύπνο. Τις λάτρευαν αυτές τις ώρες…πάντα από ψηλά!

Από την πρώτη στιγμή που το παιχνίδι της ζωής τους έφερε μαζί αυτοί πήγαιναν σε κάποιο βουνό και κοίταγαν την πόλη…περιμένοντας να χαράξει…σπάνια χώριζαν νωρίτερα.

Τους άρεσε να βλέπουν τα φώτα της πόλης, να μαντεύουν που αρχίζει η θάλασσα, να ξεχωρίζουν κτήρια, γήπεδα και λεωφόρους. Να Βλέπουν αεροπλάνα να απογειώνονται και να προσγειώνονται και να κάνουν υποθέσεις για το που πάνε και από πού έρχονται. Να θαυμάζουν τις διάφορες φάσεις της σελήνης και να την κάνουν μάρτυρα του έρωτά τους, ενός έρωτα πάντα παθιασμένου μα και γλυκού ταυτόχρονα, ενός έρωτα σχεδόν πάντα παράνομου μα και νόμιμου συνάμα…ενός έρωτα με μουσική υπόκρουση…

Σ' ακολουθώ στη τσέπη σου γλιστράω
σα διφραγκάκι τόσο δα μικρό
Σ' ακολουθώ και ξέρω πως χωράω
μες στο λακκάκι που 'χεις στο λαιμό

Και πάντα ακολουθούσαν.

Ακολουθούσε ο ένας τον άλλο, ακολουθούσαν το ένστικτο, ακολουθούσαν υποδείξεις, ανάγκες, εμμονές. Και με κάποιο τρόπο…

Σ' ακολουθώ σ' αγγίζω και πονάω
κλείνω τα μάτια και σ' ακολουθώ

Πάντα

Ακόμα και όταν όλα έσπαγαν και οι δικές τους γέφυρες γκρεμιζόταν…ακόμα και όταν άλλα νέα τείχη χτιζόταν…κάποιος ακολουθούσε…και κάποιος υπέκυπτε. Σαν χαλασμένος δίσκος…που έχει κολλήσει η βελόνα και επαναλαμβάνει την ίδια φράση.

Ακολουθείς-υποκύπτω-υποκύπτεις-ακολουθώ. Ακολουθείς-υποκύπτω-υποκύπτεις-ακολουθώ. Ακολουθείς-υποκύπτω-υποκύπτεις-ακολουθώ.

Και εκεί ανάμεσα…η πόλη να τους κοιτά από χαμηλά και να τους κλείνει το μάτι. Και η νύχτα να σκεπάζει με το μαύρο της…τα όσα δεν έπρεπε…

Η αυγή από το βουνό έχει χρώμα χρυσοπορτοκαλί που φτάνει μέχρι και τη θάλασσα…τη θάλασσα που φαίνεται στο βάθος του ορίζοντα. Ένας ορίζοντας που σήμερα που τον κοίταζαν και πάλι από ψηλά ήταν θολός…αν και δεν είχε ομίχλη.

Γιατί ήξεραν ότι νύχτα δική τους δεν υπήρχε πια…

Σφιχταγκαλιάστηκαν και περίμεναν τον ήλιο.

Δεν θυμάμαι αν στο είχα πει…τα μάτια δακρύζουν…όταν βλέπουν τον ήλιο ν’ ανατέλλει…

Για σένα που ξέρεις να ακολουθείς και να υποκύπτεις.

Για να μην λέτε ότι γκρινιάζω συνέχεια όποτε έρχομαι στην Ελλάδα…θα μιλήσω και για κάτι που μου αρέσει στην Αθήνα!

Είναι οι δωρεάν εφημερίδες που βρίσκει κανείς στο μετρό και όχι μόνο!
Μπορώ να μαθαίνω καθημερινά τι γίνεται στην πόλη μου και μάλιστα χωρίς να πληρώσω δεκάρα τσακιστή…βέβαια δεν έχω τα cd και τα dvd και όοοολες τις άλλες προσφορές που δίνουν οι εφημερίδες και τα περιοδικά…αλλά σκασίλες μου!
Αυτές λοιπόν οι εφημερίδες (αν και λιγάκι καθοδηγούμενες νομίζω…κανείς δεν είναι τέλειος!) με ενημερώνουν για τις ταινίες, τα θέατρα, τις εκθέσεις και τις εκδηλώσεις της εβδομάδας…κάνουν προτάσεις για φαγητό και ποτό…και καλύπτουν και λίγο από πολιτική, κοινωνικά θέματα, υγεία, αθλητικά, τουρισμό…και πάει λέγοντας!

Αγαπημένη είναι η Lifo…ίσως γιατί είναι πιο νεανική…ίσως γιατί έχει πιάσει τόπο και η πλύση εγκεφάλου από τον Πιτσιρίκο…λέει…λέει το κοπέλι…κάνει τη γριά και θέλει! Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν διαβάζω καθημερινά και τα άλλα έντυπα. Μία παρατήρηση θα είχα μόνο για τη Lifo αλλά προς το παρόν δεν έχει ζητήσει και κανείς τη γνώμη μου οπότε και την κρατάω για μένα! Γιατί στις μέρες μας το να λες την άποψή σου χωρίς άδεια είναι επικίνδυνο!!

Δεν έχω καταφέρει ακόμα να βρω το Athens Voice…κάνω κάτι λάθος;;

Τι δεν έχουν τα έντυπα αυτά και μου αρέσουν τόσο;; Δεν έχουν κουτσομπολιό!! Ακόμα και αν έχουν ένα αφιέρωμα σε κάποιον…μιλάνε κυρίως για τη δουλειά του και τις απόψεις του…ή και για τη ζωή του…αλλά χωρίς κρεβάτια…μαξιλάρια και άλλα παρεμφερή!


Το οποίο και με φέρνει στην επόμενη σκέψη μου!

Έλεος καλά μου κανάλια!!!
Δεν πρόλαβα να έρθω και είμαι έτοιμη να αρχίσω στις σφαλιάρες όποιον τολμήσει να με ρωτήσει αν άκουσα με ποιον πήγε η κυρία Ποτσουπούλου.;.;.; Με πόσες έχει παντρευτεί φέτος ο κύριος Μινούπουλος.;.;.;ΕΕεεεε;;;Με πόσες;;; Τι φόρεσε σε εμφάνισή της η κυρία Μπιτουπουλάκη.;.;.; Το εσώρουχό της ανάποδα;;; Είναι στη μόδα φέτος η φούστα πάνω από παντελόνι ή όχι!!;;;!!!

Σταματάω πάλι άρχισα τα αρνητικά!!!

Γυρνάω στα θετικά…πρώτη φορά ανακάλυψα την πληθώρα σεμιναρίων που μπορεί να παρακολουθήσει κανείς στην Αθήνα…πάνω σε διάφορα θέματα!!
Από την άλλη οι τιμές είναι συχνά τσουχτερές…και δεν έχουν καμία σχέση με ανάλογες προσφορές που γίνονται για παράδειγμα στη Γερμανία. Κύριε Ελληνικό Κράτος…τι θα έλεγες να ασχοληθείς λιγουλάκι; Αν θυμάμαι καλά υποστηρίζεις τη θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επικροτεί τη δια βίου παιδεία!!! Σωστά;;; Τώρα θα μου πεις τι ψάχνω…εσύ ούτε με την υποχρεωτική παιδεία δεν τα βγάζεις πέρα!!!

Τελικά πάλι σε αρνητικό το γύρισα το θέμα…παρατηρώ μία γκρίνια πάλι…οπότε κλείνω και πάω να βρω ποιος θα με συνοδεύσει σε όλα τα ωραία που έχω σημειώσει ότι θέλω να πάω!

Φιλιά Πολλά!!!

Η Ελλάδα είναι μία δημοκρατική χώρα! Επίσης στην Ελλάδα οι πολίτες μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς! Ναι σου λέω!! Δεν πρόκειται να έρθουν στα καλά καθούμενα μέσα στη νύχτα, να σε βγάλουν από το κρεβάτι σου για να σου βγάλουν το ωραίο σου προφίλ φωτογραφίες!!! Όχι δεν θα γίνει αυτό! Και αν γίνει είναι σίγουρα για το καλό σου!! Για παράδειγμα για να κλονίσουν τα θεμέλια μιας προσωπικής επιχείρησης επιδοτούμενης από πρόγραμμα ανεργίας του ΟΑΕΔ…όπως έγινε στην περίπτωση του κυρίου Τσιπρόπουλου. Τι τη θέλεις τη δουλειά βρε άνθρωπε;

Στο http://www.blogme.gr δεν θυμάμαι να συμμετείχα (δεν παίρνω βέβαια και όρκο γιατί μερικές φορές δεν θυμάμαι και τι κάνω!) όταν όμως διάβασα τις περιπέτειες του κύριου Τσιπρόπουλου εξοργίστηκα. Όχι τόσο για την άγνοιά τους…όσο για το γεγονός ότι όπως πάντα βρήκαν ένα εξιλαστήριο θύμα! Ή μήπως το έχουν σκεφτεί ακόμα πιο καλά και είπαν αν πιάσουμε έναν μόνο blogίνο ή μία μόνο blogίνα…δεν θα καταφέρουμε τίποτα…αν όμως πιάσουμε κάποιον που αντιπροσωπεύει μία ομάδα θα γίνει πιο μεγάλος ντόρος! Έτσι και τα παλιόπαιδα που γράφουν ενοχλητικά πράγματα…θα φοβηθούν και θα σταματήσουν!

Το ότι είμαστε μία μη σοβαρή χώρα σε πολλά επίπεδα το ξέραμε, το ότι μας δέρνει…μία ελαφρότητα να το πω;…το ξέραμε! Ευτυχώς που μας το θυμίζετε και κατά καιρούς πιο έντονα…μπας και ξυπνήσουμε! Γιατί που θα πάει…θα ξυπνήσουμε!

Δύο φίλες…η Μαρία και η Γεωργία…συναντιούνται για να πιούνε το καφεδάκι τους ήρεμα…σε ήρεμο πλην όμως γεμάτο μέχρι ασφυξίας καφέ του Κολωνακίου.

Η Μαρία συνοδεύεται και από το τελευταίο της απόκτημα…(ή μήπως το απόκτημα συνοδεύει τη Μαρία; Χμμμ…)…μία φοβερή τσάντα της μάρκας Ακριβότατη…που αγόρασε στο τελευταίο της ταξίδι στο Παρίσι!!

Τη βλέπει την τσάντα η Γεωργία…και παθαίνει ένα κάτι!! Θέλει και εκείνη να αισθανθεί σημαντική…θέλει και εκείνη ένα τέτοιο απόκτημα…στο κάτω-κάτω γιατί κάθεται από το πρωί μέχρι το βράδυ και βγάζει τα μάτια της πάνω από φακέλους και υποθέσεις στο γραφείο…αν τελικά δεν μπορεί και εκείνη να έχει μια τέτοια Ακριβότατη;; Τι κι αν η Μαρία πήγε στο Παρίσι και την έφερε; Το ίδιο μαγαζί το έχουμε και στην Αθήνα!! Εδώ πιο κάτω!!

Η Γεωργία όμως είναι και σωστή φίλη…οπότε ρωτάει τη Μαρία για να αποφύγει τις παρεξηγήσεις:
- Μαρία μου…φοβερή η τσάντα…φοβερό γούστο έχεις…να μία τέτοια έψαχνα κι εγώ…θα σε πείραζε μωρέ να πάρω και εγώ μία ίδια;;;

Η Μαρία πάντα καλή φίλη απάντησε:
- Μα τι είναι αυτά που λες Γεωργία μου…ίσα- ίσα να την πάρεις και εσύ…και μετά θα βγαίνουμε και οι δύο μαζί και θα σκίζουμε!!
Γιατί ως γνωστό η ισχύς εν τη ενώσει!!!

Χαρούμενη η Γεωργία που δεν μπορεί και να περιμένει πολύ…για να αποκτήσει και αυτή τη δική της Ακριβότατη…αλλά και να ελαφρύνει το λογαριασμό της κατά 4.000 ευρουλάκια …ξεκινάει στο διάλειμμα της επόμενης μέρας και πάει στο φοβερό και τρομερό κατάστημα που στεγάζει τις Ακριβότατες!

Μετά από 20 λεπτά…αφού δεν είχε και να διαλέξει κάτι μιας και ήξερε ήδη και το μοντέλο και το μέγεθος της τσάντας-όνειρο που ήθελε…βγήκε κρατώντας το απόκτημά της, το όνειρό της…τη δική της Ακριβότατη!!!

Αισθανόταν δε και 20 πόντους πιο ψηλή μιας και όσο παρέμεινε στο κατάστημα της έκαναν τουλάχιστον 10 θετικά σχόλια για το γούστο και την αισθητική της…γιατί μόνο μία κυρία με Κ κεφαλαίο (και φυσικά ανάλογο κεφάλαιο!!)…θα μπορούσε να διαλέξει μία τέτοια τσάντα!!!

Η Μαρία είχε μία αγωνία…για το αν τελικά η κολλητή της θα αγόραζε την Ακριβότατη…έτσι στο δικό της διάλειμμα πήρε την φίλη της τηλέφωνο!

- Έλα τι έγινε; Την πήρες;
- Α…ναι! Την έχω εδώ δίπλα μου…είναι φανταστική!
- Αχ…τι ωραία!!!
- Ναι είμαι και ανακουφισμένη…γιατί είχαν και το ίδιο μοντέλο!!!
- Μπράβο…μπράβο!! Πότε θα συναντηθούμε;
- Αύριο; Τι λες;
- Ναι τέλεια…τα λέμε αύριο στο γνωστό καφέ!
- Γειααα…
- Γειααα…

Έτσι έκλεισαν ραντεβού τα κορίτσια για να βγάλουν έξω τις Ακριβότατές τους!!!

Την επόμενη μέρα να τα…τα κορίτσια…τέλεια …με φτιαγμένο μαλλί και φοβερή γενικά εμφάνιση…να απολαμβάνουν το καφεδάκι τους…να γελάνε χαρούμενες και φυσικά να θαυμάζουν τις Ακριβότατες!!!
Την ώρα όμως που τις θαύμαζαν κάτι άρχισαν να παρατηρούν…κάτι στις ραφές, κάτι στα κρικάκια, κάτι εδώ…κάτι εκεί…οι Ακριβότατες…δεν ήταν ολόιδιες!

Αμάν…άρχισε να ιδρώνει η Γεωργία θα με περάσουν για φτηνή!! Θα νομίζουν ότι πήγα και την πήρα από κανένα μετανάστη στο δρόμο!! Ή μήπως πήρε η Μαρία τη δική της από κανένα Μαυρούκο στο Παρίσι και με δουλεύει;;;

Η Μαρία λιγότερο καχύποπτη…άρχισε να αναρωτιέται μήπως ο οίκος αυτός δημιουργούσε τις τσάντες με κάποιες διαφορές…ανάλογα με τη χώρα…που έστελνε το προϊόν…αλλά σύντομα άφησε αυτή τη θέση! Τα πράγματα ήταν δύσκολα και τα κορίτσια είχαν χάσει το κέφι τους! Αποφάσισαν λοιπόν να πάρουν τις τσάντες τους και να πάνε στο κατάστημα…εκεί κοντά και να ρωτήσουν!!

Μια και δυο…δρόμο παίρνουν…δρόμο αφήνουν φτάνουν στο σπίτι της Ακριβότατης! Μπαίνουν μέσα με άγριες διαθέσεις- κυρίως γιατί αναγκάστηκαν να περπατήσουν γρήγορα πάνω στα πανάκριβα…αλλά άβολα υποδήματά τους…και κάποιος πρέπει να την πληρώσει!! Ζητάνε να μιλήσουν με κάποιον…και εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης.

- Γεια σας κύριε έχουμε μία ερώτηση.
- Γεια σας κυρίες μου…στη διάθεσή σας.
- Λοιπόν εγώ εχθές αν θυμάστε…αγόρασα από εσάς αυτήν την Ακριβότατη.
- Μα φυσικά θυμάμαι κυρία μου…εξαίρετη επιλογή!
- Και εγώ αγόρασα την ίδια τσάντα στο Παρίσι…επεμβαίνει η Μαρία.

Ο κύριος αρχίζει και χλομιάζει…κοιτάει γύρω του…ευτυχώς το μαγαζί είναι άδειο!!! Την ώρα που εκείνος ελέγχει το μαγαζί…τα κορίτσια τοποθετούν τις τσάντες πάνω στον πάγκο και αρχίζουν να απαριθμούν τις μικρές διαφορές που διαπίστωσαν!

- Πώς το εξηγείτε κύριε μου αυτό;; Θέλει να μάθει η Γεωργία!!
- Ξέρετε…το μαγαζί δεν πηγαίνει καλά…
- Ναι…
- Και για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε…παραγγείλαμε κάποια μοντέλα…όχι όλα φυσικά…σε αντιγραφές! Όχι φυσικά τις αντιγραφές που βρίσκει κανείς στο δρόμο…είναι οι ακριβότερες αντιγραφές!
- Τι λέτε κύριε;
- Να σας εξηγήσω…η κανονική Ακριβότατη σε αυτό το μοντέλο έχει κόστος 2.000 Ευρώ και έτσι έχουμε κέρδος μόνο 2.000 Ευρώ. Η ακριβή αντιγραφή μας κοστίζει 600 Ευρώ και έτσι έχουμε μεγαλύτερο κέρδος…για να σώσουμε το μαγαζί.
- Αυτό είναι απάτη! Είμαστε δικηγόροι και θα σας κάνουμε μήνυση!!! Δεν θα τη γλιτώσετε έτσι!! Τσίριξε η Μαρία!
- Εγώ την πλήρωσα την τσάντα για αυθεντική και θέλω μία αυθεντική Ακριβότατη!! Φώναξε η Γεωργία!
- Ναι ξέρετε…αυτό το μοντέλο δεν το έχουμε σε αυθεντικό…μπορείτε όμως να πάρετε κάποιο άλλο από τα γνήσια μοντέλα!!
- Είναι απάτη κύριε!!
- Και φυσικά για την ταλαιπωρία σας και για να μην καταστραφούμε από τη δυσφήμιση…σας κάνουμε και δώρο από μία αυθεντική βαλίτσα Ακριβότατη…αρκεί να αφήσουμε τις μηνύσεις και τα σχετικά!!

Τα κορίτσια κοιτάχτηκαν…ονειρεύτηκαν τον εαυτό τους να διασχίζει το Βενιζέλος…η καθεμιά με τη δική της αυθεντική Ακριβότατη βαλίτσα…και σκέφτηκαν να αφήσουν τις χρονοβόρες μηνύσεις!!
Η Γεωργία άλλαξε την τσάντα και πήρε μία άλλη…που ο καταστηματάρχης βεβαίωσε ότι είναι αυθεντική και παρέδωσε το μοντέλο μαϊμού που είχε αγοράσει! Πήραν και οι δύο τις βαλίτσες τους και σχεδιάζουν που θα πάνε ταξιδάκι…α) για να δείξουν τις Ακριβότατες βαλίτσες τους και β) για να είναι σίγουρες ότι θα αγοράσουν αυθεντικά προϊόντα!

Η τσάντα Ακριβότατη-Ακριβή Μαϊμού περιμένει με υπομονή…την επόμενη κυρία που θα σκάσει…τα πολλά μωβ (που λέει και η Ντάλια!) για να την πάρει!!

Η ιστορία είναι αληθινή…και πρόσφατη…φυσικά τα ονόματα των κοριτσιών είναι αλλαγμένα, δεν γίνεται αναφορά του καταστήματος και της μάρκας (για να μην φάω εγώ τη μήνυση!)…και η περιγραφή είναι εμπλουτισμένη από τη φαντασία και την ειρωνεία της Giramondo!

Φιλιά πολλά!

Μετά από την αποτοξίνωση των δύο περίπου εβδομάδων…να ‘μαι και εγώ στο μπλογγάκιον μου.

Είμαι επιτέλους στην Ελλάδα (και λέω επιτέλους μιας και είχα υποσχεθεί να έρθω το Σεπτέμβριο…και τελικά κατέληξα να έρθω μέσα Οκτωβρίου!!) και απολαμβάνω τη θαλπωρή της οικογένειας και το φαγητό της μαμάς!! Το φαγητό της μαμάς είναι πολύ-πολύ σημαντικό και το ξέρουν καλά…όσοι δεν μπορούν να το έχουν συχνά!!

Το αρνητικό των ημερών είναι ότι αισθάνομαι και πάλι εξωγήινη…από τον Ιούλιο είχα να πατήσω το ποδαράκι μου…αλλά φαίνεται η Ελλάδα είναι μία εκπληκτική γυναίκα γεμάτη εκπλήξεις…που λίγο να τη χάσεις από τα μάτια σου…μένεις πίσω…και εκτός! Η δε Αθήνα μου είναι μία ακαταμάχητη, σαγηνευτική γυναίκα που ξέρει τη δύναμη της γοητείας της και το εκμεταλλεύεται…χάνει βέβαια και την μπάλα που και που και δείχνει και το άσχημο πρόσωπό της…κάτι σαν τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό όταν παίζουν με ξένες ομάδες ένα πράγμα!

Αυτό πάντως που σίγουρα είναι πάλι εκτός ελέγχου είναι η τηλεόραση…και δεν μιλάω φυσικά για τις όμορφες νέες συσκευές που αγόρασαν όλοι οι Έλληνες για να χαζεύουν ποδόσφαιρο! Μιλάω για όλους αυτούς που συνεισφέρουν στο θέατρο του παραλόγου που μας σερβίρουν καθημερινά!! Ειδικά όλους αυτούς του κριτές κάθε είδους ποιος θα τους κρίνει;;! Έλεος! (Και μην αρχίσετε τα «μην ανοίγεις την τηλεόραση κανείς δεν σε αναγκάζει»…κανείς δεν με αναγκάζει…το ξέρω…αλλά γνώμη για το χάλι…μπορώ να έχω! )

Έζησα και τις νομαρχιακές/δημοτικές εκλογές!!! Τι χαρά…είχα να τις ζήσω χρόνια!! Τι ψήφισα; Μα τίποτα!! Έχω αφήσει τα εκλογικά μου δικαιώματα στη γενέτειρα των γονιών μου…και μου πέφτει μακριά!! Άσε που δεν θεωρώ ότι έχω και δικαίωμα να αποφασίζω εγώ για το πώς θα περνάνε οι άλλοι! Πάντως προτείνω για τις επόμενες εκλογές να ψηφίζουμε όσους υποψηφίους απλά δεν βρωμίζουν με τις διαφημίσεις τους τον τόπο!! Έργο δεν πρόκειται να κάνει κανένας…τουλάχιστον να μην βρωμίζουν…το οποίο και θα σημαίνει…ότι ίσως δεν θα χαλάσουν και ότι έχουν ήδη βρει έτοιμο!!...Λέω εγώ τώρα!

Αααα…μιας και μιλάω για εκλογές να μην ξεχάσω να στείλω και τα φιλιά μου στην κυρία…που είχε αναλάβει να πείθει τους ετεροδημότες να πάνε να ψηφίσουν τη δεύτερη Κυριακή τον κύριο…Τάδε! Είχαμε και ένα σύντομο διάλογο με την κυρία:

Giramondo: Παρακαλώ;

Κυρία: Τον κύριο Giramondάκη!

Giramondo: Ποια τον ζητάει παρακαλώ;

Κυρία: #@#$%^&(Όνομα που παρά την προσήλωσή μου δεν κατάφερα να καταλάβω)

Giramondo:….

Κυρία: Ναι τέλος πάντων…δώσε μου τον μπαμπά σου!!!

Giramondo:...Μάλιστα… (Κατσίκα….αυτό το σκέφτηκα δεν το είπα!!!)

Μια και δυο πάω στον μπαμπά μου να του παραδώσω το τηλέφωνο…Όταν με ρώτησε χαμηλόφωνα ποιος είναι…απάντησα δυνατά και παλιοπαιδίστικα…

Giramondo: Μία κυρία που δεν ξέρει να λέει το όνομά της!!

Η κυρία λοιπόν αυτή εξήγησε…ότι πρέπει ο μπαμπάς μου να πάει να ψηφίσει γιατί τα πράγματα είναι δύσκολα…για τον κύριο Τάδε!!!Αχ…βαχ!!

Και λέω εγώ τώρα…κυρία μου!!! Είστε άσχετη;;; Και οι κόρες ψηφίζουν γιατί τις αγνοείτε και τις χάνετε; Περιττό φυσικά να πω…ότι ακόμα και αν ήθελα να ψηφίσω τον Τάδε που προτείνετε…τελικά δεν θα το έκανα…γιατί ο κύριος Τάδε…δεν ξέρει να διαλέγει συνεργάτες!!!

Αλλαγή θέματος!! Λέγε με ψώνιο σε παρακαλώ!!!
Δεν ξέρω αν γυρνάω σε λάθος μέρη…ή αν γενικά τα πράγματα έχουν ξεφύγει εντελώς! Η ερώτηση της εξωγήινης αφεντιάς μου:
Τα κρύα βράδια τη βρίσκεται (την ευτυχία καλέ!...πού πάει το μυαλό σας!!!) με τις ακριβές σας τσάντες, τα High Tech κινητά σας…και τα σπορ αυτοκίνητά σας; Τι έγινε παιδιά;; Αυτοθαυμαζόμαστε; Αυτοαγαπιόμαστε; Μήπως άραγε…αυτο-…γαργαλιόμαστε…κιόλας;;;;

Γαργαλιέται και παίζει και η κυβέρνηση με τους δασκάλους…με τις καταλήψεις…με τις ανώτατες σχολές! Ποιος έχει δίκιο άραγε;…γιατί ναι μεν οι δάσκαλοι θέλουν χρήματα…και καλά κάνουν…δεν είναι άλλωστε οι μόνοι που λιμοκτονούν (άξιο απορίας είναι μάλλον που δεν βγαίνουν και άλλοι στους δρόμους!) αλλά εκ του μη έχοντος…τι να λάβει κανείς; αν είχαν δεν θα έδιναν; Τα παιδιά χάνουν την εκπαίδευσή τους…και αυτό είναι το σημαντικό…γιατί αυτά θα την πληρώσουν στο τέλος!

Αυτά για σήμερα…

Περισσότερες απορίες και παρατηρήσεις της εξωγήινης Giramondo από την Αθήνα…και όχι μόνο…ακολουθούν!!!

Φιλιά πολλά

Άνοιξε το βιβλίο που είχε πάνω στο γραφείο της. Το διάλεξε την προηγούμενη εβδομάδα στην έκθεση βιβλίου. Όταν εκείνος υπήρχε ακόμα μέσα στη ζωή της.
Τώρα αυτός έφυγε, το βιβλίο έμεινε και εκείνη δεν ξέρει απλά που είναι…ούτε αν έφυγε…ούτε και αν έμεινε.
Κοίταξε το εξώφυλλο και χαμογέλασε. Τη θεωρούσε πάντα επιφανειακή μιας και αγόραζε πολλά βιβλία μόνο λόγω του τίτλου τους. Εκείνος αγόραζε βιβλία με κριτήριο το περιεχόμενό τους. Πολλά από αυτά είχαν μάλιστα το ίδιο θέμα, αρκετά από αυτά δεν τα είχε διαβάσει ποτέ.

- Πόσο διαρκεί μια αγάπη;

Την είχε ρωτήσει ενώ περπάταγαν ανάμεσα στα περίπτερα της έκθεσης χαζεύοντας βιβλία.

- Μα όσο κι ένα βιβλίο! Για πάντα!

Του απάντησε γελώντας…και περιμένοντας την αντίδρασή του. Πάντα αντιδρούσε στις «κινηματογραφικές» όπως τις ονόμαζε θεωρίες της

- Μα ένα βιβλίο τελειώνει…όταν τελειώνουν οι σελίδες του!

Απάντησε με ύφος μάλλον βαριεστημένο.

- Τελειώνει το διάβασμα του βιβλίου…όχι η αξία του μέσα σου ή το πόσο σε άλλαξε…ούτε φυσικά και η ανάμνηση των ταξιδιών που σου χάρισε.

- Και η αγάπη;

Της είπε με το ύφος που δήλωνε ότι προκαλούσε την ονειροπόλα φύση της…μέχρι να την τσακίσει.

- Και η αγάπη…ακόμα και όταν τελειώνει το «διάβασμά» της…μένει μέσα σου, μένει η αξία της, το πόσο σε άλλαξε και η ανάμνηση των ταξιδιών που σου χάρισε.

- Θέλεις να μου πεις ότι μπορούμε να αγαπάμε ακόμα και αυτούς που μας πλήγωσαν;

Είχε ένα περίεργο τόνο στη φωνή του…ή μήπως της φάνηκε;

- Εκτός από ακραίες περιπτώσεις…που είναι αρρωστημένες και δεν μετράνε…ναι! Γιατί όταν αγαπάς κάποιον…τον αγαπάς για πάντα. Ακόμα και το μίσος αν θέλεις που νομίζουμε ότι αισθανόμαστε καμιά φορά…είναι μεταλλαγμένη αγάπη!

- Δεν μπορώ να το δεχτώ!

Ναι την κοίταγε περίεργα…σίγουρα.

- Όταν αγαπήσεις θα δεις.

Μιας και εμένα…δεν μ’ αγαπάς…σκέφτηκε…μα δεν το είπε.

- Έχω αγαπήσει και σταμάτα τις ειρωνείες!
Πες μου ότι έχεις αγαπήσει κι εμένα…σκέφτηκε…μα πάλι δεν του το είπε.

- Έχεις γνωριστεί με την αγάπη…δεν έχεις αγαπήσει!

- Δεν το δέχομαι…και δεν ξέρεις τι σου γίνεται!

Ναι…δεν ξέρω…ή ξέρω αλλά δεν θέλω να καταλάβω…γρήγορη σκέψη…που έδιωξε από το μυαλό της…κουνώντας το κεφάλι της δεξιά…αριστερά.

- Ίσως και να μην ξέρω τι μου γίνεται. Πες μου…έχεις αγοράσει βιβλία;

Την κατακεραύνωσε με το βλέμμα του και μετά απάντησε βαριεστημένα.

- Ναι…το ξέρεις άλλωστε.

- Τα έχεις διαβάσει όλα τα βιβλία που έχεις αγοράσει;

- Όχι!

Πού διάβολο θέλει να καταλήξει και πάλι; Σκέφτηκε εκείνος…και έψαχνε πως μπορούσε να αλλάξει θέμα! Τι του ήρθε να κάνει αυτήν την ερώτηση στην αρχή;

- Είδες…έτσι είναι και με την αγάπη. Μπορείς να την έχεις…χωρίς να σημαίνει ότι έχεις αγαπήσει…όπως ακριβώς έχεις ένα βιβλίο στο ράφι σου…χωρίς να το έχεις διαβάσει!!

Έσβησε τη λάμπα του γραφείου της.

Έτσι αισθανόταν και εκείνη…σαν ένα αδιάβαστο βιβλίο…με τον τίτλο «συννεφένια».

Όμορφος τίτλος δεν νομίζεις;
Χαμογέλασε στον εαυτό της…που έβλεπε μέσα από τη σβησμένη οθόνη του υπολογιστή της.

Κρίμα μόνο «συννεφένια» που διαβάζεις όλα τα βιβλία…ακόμα και τα κακογραμμένα!