Σκηνή Πρώτη:

Σκιά σταχτί…με χέρια που υπόσχονται πολλά, λόγια που ξέρεις ότι είναι κενά…και όμως σου αρέσει να τα ακούς…έχεις βίτσιο…ίσως γιατί τα χέρια εκείνα να είναι τα μόνα που σου θυμίζουν το πόσο μικρή και αδύναμη είσαι…τα μάτια της σκιάς δακρύζουν και τα πιστεύεις…ξέρεις όμως…πως μέχρι εκεί φτάνει αυτή η σκιά…άλλο δεν μπορεί...είναι άλλωστε μια σκιά…και όταν ο ήλιος χάνεται…χάνεται και η σκιά…ξέχασέ το…

Σκηνή Δεύτερη:

Σκιά γκρι…σκιά που στο παρελθόν έχει αλλάξει πολλά χρώματα…που νόμιζες ότι ήταν το κέντρο της ζωής σου…όποιο χρώμα κι αν είχε…που πίστευες…με μάτια κλειστά…δεν μιλά αυτή η σκιά…μόνο αν την αναγκάσεις…και ξαφνικά ανοίγεις τα μάτια …ξαφνικά ;…μιλάει…λέει ψέματα…και το ξέρεις πως και αυτή δεν αντέχει…δεν θέλει…δεν θα γίνει η σκιά της νύχτας…αυτή που δημιουργούν τα κεριά…ξέχασέ το…

Σκηνή Τρίτη:

Σκιά μολυβί…σκιά που δεν ξέρεις που να τοποθετήσεις…που εμφανίζεται όπου θέλει και όπως θέλει…που κατηγορεί…εκλιπαρεί…απαιτεί και υπόσχεται με μια και μόνο λέξη…με ένα γέλιο ανάμεσα στην υστερία και τη σοφία…και κάθεσαι απέναντι…και την κοιτάς…ξέρεις ότι αυτή είναι δυνατή…και μπορεί να επιβιώσει…παντού και πάντα…γιατί έχει…στα χέρια…τον έλεγχο…έχει το φως…αλλά ξέχασέ το…

Σκηνή Τέταρτη:

Σκιά μαύρη…που δεν ήμουν…αλλά έγινα…έγινα;…ξέχασέ το…!


_______