Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που είναι μοναδικοί... που είναι τόσο σημαντικοί όσο και οι ίδιοι μας οι γονείς ή και τα αδέλφια μας (αν υποθέσουμε ότι με τα συγγενικά αυτά πρόσωπα έχουμε καλές σχέσεις!!) και κάποιες στιγμές είναι ακόμα πιο σημαντικοί γιατί μας ξέρουν σαν την παλάμη τους- οπότε και ξέρουμε πως κάθε μανούβρα να κρυφτούμε είναι ανώφελη- μας αγαπούν με τα ελαττώματά μας –και μας κάνουν τη χάρη να μην μας τα χτυπάνε- και τέλος μας συντρέχουν σε κάθε δύσκολη στιγμή-και δεν λένε «σου τα έλεγα εγώ πριν!!!»-.

Είναι αυτοί που ανοίγουν τα φτερά τους διάπλατα να κρυφτούμε στις απογοητεύσεις, που μας δίνουν κουράγιο, που είναι δίπλα μας για να χειροκροτούν την κάθε μας χαζομάρα και που μας ακολουθούν σε κάθε μας ταξίδι και φαντασία.

Αν προσδιορίσουμε ως φίλους, κολλητούς ή και συντρόφους αυτά τα μοναδικά άτομα...μάλλον τα αδικούμε γιατί τη σήμερον ημέρα οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους!

Ψάχνω λοιπόν να βρω έναν όρο, μία λέξη, μία φράση για αυτά τα άτομα που βρίσκονται συνεχώς δίπλα μας ή και πιο συχνά μπροστά μας... σαν οδοστροτήρες για να μας κάνουν πιο εύκολο το δύσκολο δρόμο της ζωής. Έναν όρο που να περιγράφει τον αφανή ήρωα, τη «σκιά» που είναι πάντα δίπλα μου, πίσω μου και μπροστά μου. Έναν όρο που να του αρμόζει, που να μην μειώνει ούτε αυτό που είναι, ούτε και τα αισθήματά μου προς το alter ego μου. Ψάχνω να βρω μία λέξη ισάξια με την παρουσία του στη ζωή μου!

Υ.Γ. : Είμαι τυχερή που υπάρχεις. Με απέραντη αγάπη στο φύλακα-άγγελό μου!

(Roma)