Στην νεότατη ηλικία των 30 παρά/και κάτι το φοβερό boy το οποίο και τυραννάς εδώ και κάτι χρόνια…παίρνει το σοβαρό του ύφος, ναι αυτό που θα ήθελες να έχει όταν του μιλάς για τα ψυχοβγαλτικά σου κι εκείνος σε κοροϊδεύει, και σου λέει:
«Νομίζω ότι πρέπει να σκεφτείς σοβαρά το να έρθεις να μείνουμε μαζί.»
Δεν ξέρω για ποιο λόγο το boy μου όταν θέλει να πει τα «σοβαρά του» επιλέγει πάντα την ώρα του φαγητού. Ή μάλλον το ξέρω…είναι επειδή εγώ δεν σκέφτομαι αυτά που λέει…και με τη μπουκιά στο στόμα λέω…μάλλον μουγκρίζω… «μμμ»…το οποίο και μεταφράζει σε «ναι». Εγώ για να μην χαλάσω τη δική μου την ηρεμία…και για να μην μου κρυώσει το φαγητό…τον αφήνω να συνεχίζει και να αναλύει τη θέση του…ελπίζοντας ότι την επόμενη μέρα θα έχει ξεχάσει το θέμα.
«Λοιπόν…πότε θα το κανονίσεις;»
«Ποιο;»
«Τη μετακόμιση!»
Φτου…να πάρει…να πάρει δεν το ξέχασε. Και έχει διαλέξει πάλι τη σωστή ώρα για να συνεχίσει το «σοβαρό του θέμα»!
Έχω ξύπνημα…αργής καύσης…ανοίγω το ένα μάτι, το ξανακλείνω…ανοίγω το άλλο, το ξανακλείνω…επαναλαμβάνω τη διαδικασία για καμιά δεκαριά φορές. Σηκώνομαι με μισόκλειστα μάτια…ανοίγω τα πατζούρια βρίζω τον καιρό…ανεξαρτήτως εποχής…έχει κρύο…γιατί έχει κρύο…έχει ζέστη…γιατί έχει ζέστη. Οι σκέψεις που περνάνε από τον δύο γραμμάρια εγκέφαλο μου είναι…μηδέν…δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα!
Αυτή λοιπόν τη στιγμή επέλεξε το πονηρό boy…για να με αιφνιδιάσει και να πάρει μία υπόσχεση…και δεν έφτανε που διάλεξε την κατάλληλη στιγμή…είχε και τη διαβολική ιδέα να φέρει μία κούπα καφέ και να την κουνάει κάτω από τη μύτη μου…παράδεισος.
«Θα φέρνεις κάθε μέρα καφέ;»
«Δεν στον φέρνω πάντα;»
Είπαμε δεν είναι η ώρα μου για διαπραγματεύσεις…αυτό είδα…αυτό είπα.
Γρήγορα ξύπνα και πέρνα στην άμυνα…ξύπναααα
«Ναι καλέ μου δεν ξέρω αν το θυμάσαι…εγώ ζω στη Χώρα Γ, άσε που σκεφτόμουν να γυρίσω στη χώρα Ε και εσύ εκτός προγράμματος ζεις στη χώρα Ι…δεν το βλέπεις λίγο περίπλοκο;»
«Τώρα το θυμήθηκες; Τόσα χρόνια δεν το σκεφτόσουν;»
Και ναι…αρχίζει η σκηνή… «εσύ που με εξέθεσες στην άτιμη αυτή κοινωνία».
«Και γιατί να το σκεφτώ…και πάνω απ’ όλα με τι να το σκεφτώ;»
«Μπορείς να είσαι σοβαρή;»
«Ποτέ!»
«Ναι το ξέρουμε…λοιπόν ξέρεις ότι εγώ στη χώρα Γ και στη χώρα Ε θα ερχόμουν ευχαρίστως αλλά δεν μπορώ να δουλέψω…ενώ στη χώρα Ι όλα πάνε μια χαρά…και είμαι και μοναχοπαίδι τι να κάνω με τους γονείς μου;»
Τώρα μάλιστα…
«Εσύ παντού μια χαρά είσαι, μιλάς γλώσσες, είσαι κοινωνική…»
«Και ως γυναίκα όλο και σε κάποια κουζίνα μπορείς να έχεις μία θέση!!»
«Γίνεσαι κυνική!»
«Δεν γίνομαι, είμαι!»
Από πού στο καλό να φύγω…τώρα;…Βοήθεια!
«Κοίτα είμαστε σε μία ηλικία που πρέπει να πάρουμε αποφάσεις, αν δεν μείνουμε μαζί…πώς θα καταλάβουμε αν μπορούμε να συνεχίσουμε;»
Μπορούμε να συνεχίσουμε το διάλογο σε τρεις αιώνες παρακαλώ;
«Ναι ξέρεις πρέπει να δούμε…έχω υποχρεώσεις στη Γ… να το συζητήσω και με τους δικούς μου…και να δούμε»
Πες ναι…ναι…ναι
«Νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε σχέδια και να πάρουμε αποφάσεις…άσε τις δικαιολογίες»
Είναι νωρίς σου λέω και είναι άδικο να πάρω αποφάσεις τη στιγμή που κοιμάμαι!
«Θα μεγαλώσεις επιτέλους;»
Μα γιατί;
«Μεγάλη είμαι…εσύ θέλεις να με γεράσεις!»
«Έχεις καταλάβει τι ηλικία έχουμε;»
«Μίλα για σένα…εμένα μια χαρά είναι η ηλικία μου!!»
Δεν μου έφτανε η μάνα μου με αυτήν την ερώτηση…κάθε φορά που η κόρη κάποιας γνωστής φόραγε το πολυπόθητο άσπρο φορεματάκι…τώρα και το boy περνάει στην επίθεση!
«Δεν με αγαπάς…»
Αυτό λέγεται χτύπημα κάτω από τη μέση!
«Μα…»
Μαμούνια…
Ένα χρόνο μετά…από διαπραγματεύσεις…τα μπογαλάκια μου (όσα δεν πούλησα στο ebay)…μαζί με εμένα αφήνουν τη χώρα Γ και ξεκινάνε να ζουν κάτω από την ίδια στέγη με το boy…στη χώρα Ι.
Ε… ρε… Γλέντια!!!
Συνεχίζεται…
Συνεχίζεται;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
