Καλώς ήρθατε…

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να φτάσει κανείς στον τουριστικό και όχι μόνο παράδεισο που λέγεται Ελλάδα. Με αεροπλάνα, με τρένα, με αυτοκίνητα, με πλοία και βαπόρια.
Πολλοί ταξιδευτές, που αγαπούν λοιπόν την Ελλάδα και θέλουν να την εξερευνήσουν σε βάθος, για να έχουν απεριόριστη ελευθρία κινήσεων επιλέγουν να περάσουν τα σύνορα με το αυτοκίνητο. Μία συνήθης διαδρομή για να φτάσει κανείς στη χώρα μας απ’ τας Ευρώπας είναι μέσω Ιταλίας με προορισμό Ηγουμενίτσα ή Πάτρα ανάλογα με τα γούστα και τις διαθέσεις. Μιλάμε για χιλιάδες ανθρώπους (άγγλοι, γάλλοι, πορτογάλοι) που φτάνουν με τις καλύτερες διαθέσεις. Τι πιο λογικό λοιπόν μιας και είμαστε χώρα που βασίζεται κατά πολύ στον τουρισμό να βάλουμε τα δυνατά μας και να οργανώσουμε τέλεια τα εν λόγω λιμάνια έτσι ώστε οι πρώτες εντυπώσεις να είναι θετικές και οι τουρίστες μας να αισθάνονται καλοδεχούμενοι. Αμ δε!!Πριτς που θα κάνουμε εμείς έτσι!!

Το παρακάτω συμβάν είναι πέρα για πέρα αληθινό και χωρίς ίχνος σάλτσας...μιας και δεν τη χρειάζεται!

Καλώς σας βρήκαμε ...στην Πάτρα!

Το πλοίο πλησιάζει στην Πάτρα. Εγώ είμαι χαρούμενη όσο δεν πάει άλλο...φτάνω στην Ελλάδα και αρχίζουν οι διακοπές μου! Από το κατάστρωμα βλέπω το γνωστό χάος που εκτυλίσεται στα λιμάνια κάθε Αυγουστο. Γυρνάω λοιπόν στον ιταλό φίλο-συνταξιδευτή μου και του λέω:

Όταν βγεις με το αυτοκίνητο μην με περιμένεις προχώρα και θα σε περιμένω με το σκύλο παρακάτω δεξιά...γιατί οι λιμενικοί φωνάζουν.

Αυτή ήταν η προσπάθειά μου να προϊδεάσω το φίλο μου για τους αξιαγάπητους λιμενικούς που μονίμως γκαρίζουν...για ανεξήγητους πάντα σε μένα λόγους. Ο φίλος μου, που έχει την τάση να βρίσκει τα πάντα στην Ελλάδα διασκεδαστικά, με καθησύχασε λέγοντάς μου ότι η κατάσταση του είναι γνωστή από τα προηγούμενα ταξίδια του.

Βγαίνω από το καράβι με το Μούρη, λιμενικοί γκαρίζουν, κόσμος βρίζει, βρίσκουμε μία γωνία λίγο πιο κάτω που μου φαίνεται αρκετά κατάλληλη για να σταματήσει το μπλε μας τουτού και να μας πάρει χωρίς να ενοχλούμε . Περιμένουμε, πιάνουμε φιλίες με τους γύρω μας, ερωτευόμαστε μία σκυλίτσα κακομούτσουνη και λίγο πριν τους σκυλογάμους...μας ανακαλύπτει ο φίλος μου. Σταματάει, πάω να βάλω το σκύλο μέσα, έρχεται ένας λιμενικός...ωχ σκέφτομαι...η ανακούφιση όμως έρχεται αμέσως γιατί με ρωτάει:

Τι ράτσα είναι ο σκύλος σας; ( αυτό πάλι ομολογώ δεν το περίμενα...λέω τη ράτσα. )
Και από που είναι; (κοίτα να δεις σκυλοσυζήτηση...)

Λέω από που είναι...ευχαριστώ...παρακαλώ...γειά σας. Βρε μπράβο!!Δεν ξέρει μόνο να γκαρίζει το συμπαθέστατο, φιλόζωο λιμενικό σώμα!

Όλα ωραία, καλά και ανθηρά...άριστες οι εντυπώσεις...έτοιμοι μέσα στο αυτοκίνητο με ιταλικές πινακίδες (σημαντικό στοιχείο) να αφήσουμε το λιμάνι και να οδεύσουμε προς Αθήνα. Μηδένα προ του τέλους κακάριζε όμως!!!

Ακολουθούμε το δρόμο που οδηγεί στην έξοδο του λιμανιού...και επιτέλους φτάνουμε στην πύλη και σε κάτι φανάρια που είναι κρυμμένα. Εκεί υπάρχουν καρφωμένες κάπου στον ουρανό δύο πινακίδες που νομίζω ότι θέλουν να ενημερώσουν τους οδηγούς ... όποιος θέλει να πάει στο κέντρο της Πάτρας να πάει να παλουκωθεί μπροστά από το δεξί φανάρι...όποιος πάλι θέλει να πάει στον έξω από δω όπως για παράδειγμα στην Εθνική Οδό να πάει να μπαστακωθεί μπροστά από το αριστερό φανάρι. Ευσυνείδητη πολίτης εγώ μόλις βλέπω την πληροφορία εξ ουρανού, που σημειωταίον κρύβεται και αυτή καλά όπως και τα φανάρια, λέω στο φίλο μου να στηθούμε αριστερά. Υπάκουο παιδί είναι...σου λέει ελληνίδα είναι κάτι θα ξέρει. Γελάμε με το φανάρι που είναι κρυμμένο...και μετά βλέπουμε ότι ουσιαστικά δεν έχουμε ορατότητα και πρέπει να εμπιστευτούμε το φανάρι...και τους άλλους...μιας και αν κάποιος περάσει με κόκκινο ... έχετε γειά...(Ο φίλος μου ξέρει τη σχετική αγάπη που τρέφει ο έλλην οδηγός για το κόκκινο και είναι λίγο νευρικός) εκτός των άλλων ο δρόμος για την έξοδο είναι και ανηφορικός. Περιμένουμε λοιπόν κρυμμένοι και εμείς να ανάψει το πράσινο! Πρώτοι είμαστε...μετά από εμάς κανένας...η δίπλα λωρίδα φαίνεται να έχει πιο ενδιαφέρον...βρε κοίτα πόσος κόσμος πάει στην Πάτρα...(εγώ μόνο στο καρναβάλι πάω...βρε λες να έχω χάσει κάτι;;;) Ανάβει το πράσινο...φτου ξελευθερία να βγούμε και εμείς από την κρυψώνα μας...αρχίζουμε να ανεβαίνουμε και ζουμ ζουμ αρχίζουν να στρίβουν αριστερά αυτοί που είχαν στηθεί δεξιά (δεν ξέρουν όλοι να διαβάζουν ουράνια μηνύματα!!) και να μας κλείνουν το δρόμο...μείναμε να περιμένουμε στο ανηφοράκι και αν το φανάρι είναι πράσινο ή λιλά που να το δούμε αφού ήταν κρυμμένο πίσω από την πύλη!!(Άραγε κοστίζει πολύ να το βάλουν στο απέναντι πεζοδρόμιο...ώστε να το βλέπουν όλοι;;) Τελειώνουν αυτοί από δεξιά και πάμε να κουνηθούμε να μην ενοχλούμε κιόλας! Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή αρχίζει ένας χαλασμός Κυρίου! Μία υστερική φωνή τσιρίζει ΠΙΣΩ ΠΙΣΩ και μία σφυρίχτρα μου σπάει τα τύμπανα. Ο φίλος μου σε πανικό νομίζει ότι του φωνάζουν που χάνει το πράσινο και πάει να φύγει...και εγώ αρχίζω να τσιρίζω στα ιταλικά πια... τη μετάφραση του πίσω πίσω ...μιας και άλλοι έπρεπε να πάνε μπροστά!! Κάνουμε πίσω και αντικρίζουμε τη λιμενικό που τσιρίζει ακόμα ενώ πίσω της καταφθάνει ασθμαίνοντας.ιδιαίτερα ευτραφής λιμενικός... ο οποίος μόλις φτάνει αρκετά κοντά αρχίζει να βαράει τον ουρανό του αυτοκινήτου πάνω από το κεφάλι του φίλου μου. Ο τελευταίος με τη σειρά του έχει γουρλώσει τα μάτια μιας και δεν καταλαβαίνει ούτε τι έχει γίνει...ούτε πως πρέπει να αντιδράσει. Και τα δύο όργανα συνεχίζουν να φωνάζουν σε άμοιρο τουρίστα με ξένες πινακίδες:

Πού πάς ρε; Δεν βλέπεις το φανάρι ρεεεεε; (και δως του ο ευτραφής λιμενικός να βαράει με μανία το αυτοκίνητο!)

Βρήκε τη μιλιά του ο φίλος μου και είπε κάτι προφανώς ακατάλληλο για την κατάσταση:
Calma (ελληνιστί ηρεμία)

Η απάντηση ήρθε άμεσα:
Τι calma ρε; Τι calma; Που θες και calma;! ... και συνεχίζουμε να βαράμε το μπλε τουτούνι(τι μίσος και αυτό με το αυτοκίνητο δεν το κατάλαβα)

Είχα χάσει τη φωνή μου...πράγμα που συμβαίνει σπάνια... Ξαφνικά ο ευτραφής λιμενικός έφυγε...έτσι ξαφνικά όπως ήρθε...Ευτυχώς για αυτόν γιατί φωνή μπορεί να μην έβγαινε από το στόμα μου...αλλά ήμουν έτοιμη να βγω έξω να ανταλλάξουμε καμιά φάπα...μιας και η δική μου πόρτα δεν ήταν φραγμένη από τον όγκο του όπως αυτή του φίλου μου! Έφυγε αυτός και άρχισε η ηχορύπανση από τις τσιρίδες της κυρίας του λιμενικού. Περιττό να πούμε ότι μέχρι στιγμής οι κύριοι δεν είχαν αρθρώσει κουβέντα αγγλικά...αν και έβλεπαν ξένες πινακίδες! Αρχίζει λοιπόν να ξαναζητάει τα ρέστα:

Γιατί πήγες να φύγεις ενώ σου είπα να κάνεις πίσω; Δεν βλέπεις το φανάρι; Ολόκληρο φανάρι! (ολόκληρο είναι...όπως επίσης και κρυμμένο και όταν ξεκινήσαμε ήταν επίσης πράσινο!!αλλά τι να της λέω τώρα!!)

Προσπαθεί ο φίλος μου που κατάλαβε το πρόβλημα να εξηγήσει τι έγινε:
Yes, i see the φανάρι...but… (έμαθε και τη λέξη φανάρι!!ο φίλος μου!!)
Τι but ; Δεν βλέπεις; Και δεν ακούς; Σου φώναζα!

Με έχει πιάσει απελπισία οπότε αρχίζω στα αγγλικά (δεν μίλησα ελληνικά για να καταλαβαίνει και ο φίλος μου τι λέμε) να της εξηγώ ότι είμαστε ξένοι και δεν καταλαβαίνουμε ελληνικά και ότι καμία πρόθεση δεν υπήρχε να παρακούσουμε τις εντολές της (αυτής που είναι η θεά του λιμανιού!!) ίσως όμως θα ήταν καλό μιας και είδε ξένες πινακίδες να μίλαγε αγγλικά! WRONG!!(το ήξερα ότι έπρεπε να κρατηθώ... θα μου χάριζε εμένα κάστανα η ΘΕΑ;;;)!! Με το που λέω αυτά τα λόγια παίρνει το αυστηρό επαγγελματικό της ύφος και μας λέει να κάνουμε στην άκρη(τόση ώρα που βαράγανε το αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου δεν την έκοβε!!). Κάνουμε στην άκρη. Και τι θέλει αυτή η αρχόντισσα της πύλης του λιμανιού των πατρών από εμάς τους φτωχούς τουρίστες;;Μα φυσικά τα χαρτιά του αυτοκινήτου...άδειες, διπλώματα κλπ.!! Ο φίλος μου δεν καταλαβαίνει αρχικά μιας και η εντολή έρχεται στα ελληνικά. Επαναλαμβάνει την τελευταία λέξη που άκουσε και ρωτάει:

Ασφάλεια, τι είναι ασφάλεια;

Εγώ αδυνατώ να τον βοηθήσω μιας και με δυσκολία πνίγω τα νευρικά μου γέλια... η θεά αφρίζει και ρίχνει θανατηφόρες ματιές κάτω από τα τεράστια γυαλιά ηλίου που είχε εναποθέσει πάνω στη μικροσκοπική της φάτσα!

Papers!!! ουρλιάζει.

Της δίνει ο φίλος μου ότι έχει και δεν έχει ... κάνει αυτή πως τα κοιτάει για 2 δευτερόλεπτα (άραγε τα κατάλαβε;) και τα επιστρέφει λέγοντας:

Ε,go ρε και be carefull, εε;; be carefull!!.

Ανακουφισμένοι που το περάσαμε και αυτό και μέσα σε γέλια ξαναμπαίνουμε μπροστά στο αριστερό φανάρι. Ανάβει πράσινο, πάμε να ανέβουμε την ανηφόρα ελέγχοντας και αν οι άλλοι σεβάστηκαν το κόκκινο τους και οι δεξιά πάνε δεξιά και όχι πάνω μας... και τότε ναι τότε...άρχισαν πάλι η σφυρίχτρα και οι τσιρίδες!!!

Έλα πίσω, έλα πίσω (διαπίστωση:ο πληθυντικός ευγενείας έχει χαθεί)
Άντε πάλι πίσω εμείς...άντε πάλι τα ίδια:

Φανάρι ρε, δεν βλέπεις;;
Βλέπω, πράσινο έφυγγα.
Άσε μας ρε!
But...
Μην αρχίζεις τις μαλακίες τώρα...φύγε άντε
Μαλακίες;;; (σημ. Ο φίλος μου ήξερε τη λάξη μαλάκας)
Ναι μαλακίες
...

Και φύγαμε...
Εγώ βρήκα τη μιλιά μου μετά από αρκετή ώρα ... Ο φίλος μου πλούτισε το λεξιλόγιό του με μία ακόμα φράση...και όλο το καλοκαίρι άκουγα με το παραμικρό... «Μην αρχίζεις τις μαλακίες τώρα»...Ευχαριστούμε λοιπόν και οι δύο θερμά το λιμενικό σώμα για την ευγενική χορηγία του μαθήματος ελληνικής γλώσσας και κουλτούρας.



(Leipzig)