Barcelona

Ομολογώ ότι αυτή η τάση μου ταιριάζει όχι για κάποιο άλλο λόγο… παρά μόνο γιατί καλύπτει μία αδυναμία που είχα από μικρή. .. αντιμετωπίζω δυσκολίες με τους επίλογους της ζωής μου. Είτε είναι κακογραμμένοι είτε είναι ανύπαρκτοι και ελλείψει κοινού- το οποίο θα επιλέξει τον επίλογο που του ταιριάζει- πολλές φορές μένουν να αναρωτιούνται οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές τι άραγε να έγινε αυτή τη φορά.

Την αναπηρία μου αυτή την είχα διαγνώσει από παλιά…από τότε που στις σχολικές μου εκθέσεις μετά από έναν εκπληκτικό πρόλογο και μία αξιοπρεπή ανάλυση του θέματος… έκλεινα το «αριστούργημά» μου με έναν τραγελαφικό επίλογο. Τον «τοποθετούσα» εκεί στο τέλος της σελίδας αναγκαστικά «…συμπερασματικά θα λέγαμε…». Έτσι συνέχισα και στις «εκθέσεις» της ζωής.

Να ρίξω άραγε την ευθύνη στο σχολείο; Μας έλεγαν πως ο πρόλογος είναι σημαντικός, πρέπει να τραβήξει τον αναγνώστη-κριτή, να τον δεσμεύσει και να τον κρατήσει ει δυνατόν….για πάντα.

Και μάλλον δεν ήμουν κακή μαθήτρια.

Στις «παραστάσεις προλόγου» είμαι ιδιαίτερα καλή…σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Στο κυρίως θέμα τα καταφέρνω μια χαρά…με τρέξιμο, προσπάθεια και αγωνία βρίσκω τελικά την ισορροπία ανάμεσα στα συστατικά…βάζω λίγο απ΄ όλα ανάλογα με την ιστορία και τη στιγμή…και δεν λείπει η αγωνία, το μυστήριο και η ένταση που εναλλάσσονται με ξεγνοιασιά, απλότητα και ειλικρίνεια. Και ενώ όλα εξελίσσονται καλά έρχεται η ώρα του επιλόγου…αναπόφευκτα…έτσι δεν γίνεται πάντα; Όπως σε κάθε φιλμ, βιβλίο, τηλεοπτική σειρά, θεατρικό έργο, ποίημα…μα εγώ εκεί στο κλείσιμο, στην αποθέωση και στην κάθαρση δεν τα καταφέρνω, αφήνω το «έργο» μου σαν την Ημιτελή Συμφωνία του Schubert.

Barcelona

Ίσως πάλι αυτή η αδυναμία μου να οφείλεται στο γεγονός ότι απεχθάνομαι το «όλα τα ωραία τελειώνουν κάποια στιγμή». Ποιος άραγε να το ξεστόμισε πρώτος;;;

Ανέκαθεν μισούσα τη στιγμή που τελείωναν οι διακοπές και με κουβάλαγαν από την Κρήτη πίσω στην Αθήνα και εγώ έπρεπε να γράψω στο ημερολόγιο «Κρήτη-Καλοκαίρι ΄93» ΤΕΛΟΣ . Και τελικά δεν έγραφα τίποτα. Οι διακοπές μου δεν τελείωναν ποτέ και εγώ συνέχιζα στη φαντασία μου να κάνω πάντα βόλτες στην Αγία Μαρίνα πάνω στη μηχανή του Μ.

Μα όσο και αν δεν μου αρέσει οι επίλογοι γράφονται πάντα…αν όχι από τους ανθρώπους…γράφονται από την ίδια τη ζωή. Και είμαι μάλλον ανακουφισμένη όταν τους γράφουν οι άλλοι. Έστω και οι κακογραμμένοι επίλογοι με ικανοποιούν… γιατί τουλάχιστον δεν πρέπει να τους γράψω εγώ. Και πρέπει επίσης να είμαι ευγνώμων στα νέα μέσα επικοινωνίας που φροντίζουν να κάνουν πιο εύκολους τους άδοξους επίλογους. Ένα mail που δεν απαντήθηκε ποτέ, μηνύματα που έμειναν στο κέντρο μηνυμάτων και δεν πήγαν ποτέ στον παραλήπτη τους, γράμματα που έμειναν στον ταχυδρόμο, κλείσεις που παραπέμφθηκαν στον τηλεφωνητή, τα αεροπλάνα που έχασαν το διάδρομο προσγείωσης. Σας ευχαριστώ για τους επίλογους που μου χαρίσατε.

Barcelona

Όμορφοι επίλογοι; Μα υπάρχουν;

Σε ποιον αρέσει όταν τελειώνει το αγαπημένου του έργο, τραγούδι, βιβλίο, παγωτό, ποτό, ταξίδι-και δεν η λίστα δεν έχει τέλος-;;;; Σε κανέναν. Έτσι και σ΄ εμένα γιατί να μου αρέσει που τελειώνουν οι αγαπημένες μου ιστορίες; Μα είναι όλες αγαπημένες μου; Μα φυσικά και είναι …διαφορετικά δεν θα τις ζούσα, δεν θα έγγραφα τον πρόλογο για καμία σχέση, για καμία φιλία, κανένα project και καμία ιστορία.

Υπάρχουν όμως και επίλογοι που αγαπώ. Είναι οι επίλογοι που με πληγώνουν…και όλοι αγαπάμε τις πληγές μας…είναι οι απρόσμενοι επίλογοι, αυτοί που δεν ξέρεις ούτε από ποια παράγραφο άρχισαν να έχουν «άρωμα» τέλους…

Μετανιώνω για όλους τους τσαπατσούλικους, κακογραμμένους και ανοιχτούς επίλογούς μου. Και ευχαριστώ για όλους εκείνους που «διάβασα» μέχρι τώρα … ανεξαρτήτως ποιότητας γιατί ξέρω πόσο δύσκολοι είναι.

Με αγάπη σε όλους τους «αυτοεπιλογισμένους» μου.

Τέλος

Υ.Γ. : Πελαργέ:(11.4) Χρόνια Πολλά και Ευτυχισμένα!!!

(Roma)