Τρίτη, Σεπτεμβρίου 18, 2007
Αγαπημένο μου blogάκι …
Σήμερα λέω να σου γράψω…σαν να ήσουν πραγματικά το ημερολόγιο μου…
Που λες αγαπημένο μου blogάκι…η κατάσταση δεν αντέχεται…δεν παίζεται…και δεν «παλεύεται»…
Και μην νομίζεις ότι μου αρέσει η γκρίνια…κάθε άλλο και το ξέρεις…εδώ και καιρό δεν σου έγραφα…μόνο και μόνο για να μην γκρινιάζω…αλλά κάποια στιγμή φτάνει κανείς στα όρια του!
Τι να κάνει τότε blogάκι μου; Να σκάσει;
Γιατί εγώ κάπου σ’ αυτό το σημείο βρίσκομαι…είμαι έτοιμη να σκάσω!
Το γιατί…είμαι έτοιμη να σκάσω…το ξέρεις καλά…επέστρεψα…στην αγαπημένη μου πατρίδα…εδώ και 11 μήνες (μήνες μετράω…αλλά δυστυχώς…όχι αντίστροφα…) και το μόνο που αισθάνομαι καθημερινά…είναι μια έντονη ανάγκη να τσιρίξω…για όλους και για όλα.
Φταίω βέβαια και εγώ…α) γιατί δεν καθόμουν στα αυγά μου…εκεί που ήμουν και β) γιατί την είχα κάνει τόσα χρόνια στο μυαλό μου την Ελλάδα…Θεά! Φάε τώρα κυρία Giramondo θεϊκό γα@%^%&!
Όποιος μπορεί εδώ στο Ελλάδα να πηδήξει…θα πηδήξει…(μόνο από τα μπαλκόνια τους δεν πηδάνε ορισμένοι μα#$%$ να γλιτώσουμε!!) Θα σου πηδήξει τα νεύρα, την ηρεμία, τη δουλειά, τα δικαιώματα, τα πιο απλά καθημερινά πράγματα…
Και δεν μιλάω πια για το κράτος…είναι δεδομένο…ότι μας αλλάζει τα φώτα…και μάλιστα με τις ευλογίες μας!
Μιλάω για τη συμπεριφορά ανθρώπου προς συνάνθρωπο! Έλεος πια!!!!
Και δεν μιλάμε ΚΥΡΙΟΙ για τα μεγάλα…μιλάμε για τα μικρά…αυτά που κάνουμε κάθε μέρα…πώς οδηγούμε…πού παρκάρουμε…ποιανού τρώμε τη σειρά…πώς μιλάμε στους υφισταμένους μας…πώς φερόμαστε γενικότερα όταν είμαστε σε θέση ισχύος…αν χαμογελάμε…αν λέμε μια καλημέρα…αν δίνουμε τη θέση μας στο μετρό όταν μπει κάποιος που το έχει ανάγκη…πώς απαντάμε στο τηλέφωνο…και πάει λέγοντας…
Για σκέψου…έτσι λιγάκι…όχι πολύ…για σκέψου…
Και αν κάποιος σας χαμογελάσει στο μετρό…σε ώρα αιχμής…θα είμαι εγώ…μην με περάσετε για τρελή…δεν είμαι!!
Σήμερα λέω να σου γράψω…σαν να ήσουν πραγματικά το ημερολόγιο μου…
Που λες αγαπημένο μου blogάκι…η κατάσταση δεν αντέχεται…δεν παίζεται…και δεν «παλεύεται»…
Και μην νομίζεις ότι μου αρέσει η γκρίνια…κάθε άλλο και το ξέρεις…εδώ και καιρό δεν σου έγραφα…μόνο και μόνο για να μην γκρινιάζω…αλλά κάποια στιγμή φτάνει κανείς στα όρια του!
Τι να κάνει τότε blogάκι μου; Να σκάσει;
Γιατί εγώ κάπου σ’ αυτό το σημείο βρίσκομαι…είμαι έτοιμη να σκάσω!
Το γιατί…είμαι έτοιμη να σκάσω…το ξέρεις καλά…επέστρεψα…στην αγαπημένη μου πατρίδα…εδώ και 11 μήνες (μήνες μετράω…αλλά δυστυχώς…όχι αντίστροφα…) και το μόνο που αισθάνομαι καθημερινά…είναι μια έντονη ανάγκη να τσιρίξω…για όλους και για όλα.
Φταίω βέβαια και εγώ…α) γιατί δεν καθόμουν στα αυγά μου…εκεί που ήμουν και β) γιατί την είχα κάνει τόσα χρόνια στο μυαλό μου την Ελλάδα…Θεά! Φάε τώρα κυρία Giramondo θεϊκό γα@%^%&!
Όποιος μπορεί εδώ στο Ελλάδα να πηδήξει…θα πηδήξει…(μόνο από τα μπαλκόνια τους δεν πηδάνε ορισμένοι μα#$%$ να γλιτώσουμε!!) Θα σου πηδήξει τα νεύρα, την ηρεμία, τη δουλειά, τα δικαιώματα, τα πιο απλά καθημερινά πράγματα…
Και δεν μιλάω πια για το κράτος…είναι δεδομένο…ότι μας αλλάζει τα φώτα…και μάλιστα με τις ευλογίες μας!
Μιλάω για τη συμπεριφορά ανθρώπου προς συνάνθρωπο! Έλεος πια!!!!
Και δεν μιλάμε ΚΥΡΙΟΙ για τα μεγάλα…μιλάμε για τα μικρά…αυτά που κάνουμε κάθε μέρα…πώς οδηγούμε…πού παρκάρουμε…ποιανού τρώμε τη σειρά…πώς μιλάμε στους υφισταμένους μας…πώς φερόμαστε γενικότερα όταν είμαστε σε θέση ισχύος…αν χαμογελάμε…αν λέμε μια καλημέρα…αν δίνουμε τη θέση μας στο μετρό όταν μπει κάποιος που το έχει ανάγκη…πώς απαντάμε στο τηλέφωνο…και πάει λέγοντας…
Για σκέψου…έτσι λιγάκι…όχι πολύ…για σκέψου…
Και αν κάποιος σας χαμογελάσει στο μετρό…σε ώρα αιχμής…θα είμαι εγώ…μην με περάσετε για τρελή…δεν είμαι!!
ΜΠΟΥΜ!
Εκφράστηκε η Giramondo at Τρίτη, Σεπτεμβρίου 18, 2007 | 
4 Comments:
At 9/21/2007 12:54 μ.μ., 
Giramondo
Staroad888...σίγουρα σε έχει συγχωρέσει! Μάλιστα...θα το θυμάμαι...να μην μας πάρει από κάτω!!
UrbanTulip...α)μου αρέσουν πολλά...και δεν θα ήξερα που να πάω :)...β) είναι δυνατόν να το σκας από τη χώρα σου συνέχεια; Δεν γίνεται να αλλάξουμε λίγο; Λιγάκι...τόσο δα!
Αδαής...αυτό με την Κρήτη δεν είναι κακό...το έχω σκεφτεί και εγώ...
πολλά πολλά φιλιά
Καλημέρα,
δυστυχώς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην αφήνουμε να μας πάρει αποκάτω η κατάσταση.
Δεν υπάρχει περίπτωση κάποια στιγμή θα σπάσουν τα νεύρα μας, και θα ξεσπάσουμε εκεί που ίσως δεν πρέπει, σε κάποιον που αγαπάμε. Το θέμα είναι αυτό να γίνεται όσο πιο σπάνια γίνεται και να είμαστε πάντα αγαπημένοι. Γιατί κανείς δεν είναι τέλειος!
(Μακάρι η φίλη που της φώναξα χθες στη δουλειά να με έχει συγχωρέσει ήδη... :)