Για πολλά χρόνια δεν είχα θέσει στον εαυτό μου πολλά ερωτήματα σχετικά με τη θρησκεία.
Με βάφτισαν οι γονείς μου όταν ήμουν μωρό, πήγα σχολείο και για καμιά δεκαριά χρόνια παρακολούθησα το μάθημα που ονομαζόταν θρησκευτικά, κάθε Πάσχα πήγαινα στην εκκλησία…άντε και των Φώτων…και καμιά φορά έμπαινα σε εκκλησίες άδειες και άναβα κεράκια…αν το έκανα γιατί πίστευα ή γιατί μου αρέσουν τα κεριά δεν το ξέρω.

Κάποια στιγμή της ζωής μου βρέθηκα σε μία χώρα…ή πιο σωστά σε μία πρώην χώρα που τώρα είναι μέρος μίας άλλης χώρας και ψάχνει την ταυτότητά της. Εκεί για πρώτη φορά ασχολήθηκα ουσιαστικά με λέξεις όπως αθεϊσμός και αγνωστικισμός…και που και που με το μουσουλμανισμό και το βουδισμό. Πήγα σε λειτουργίες των ευαγγελιστών, των βαπτιστών και των καθολικών…έκανα τους γύρους μου και άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί δέχομαι ότι τη λέξη π.χ. τραπέζι σε κάθε γλώσσα τη λέμε διαφορετικά και με το Θεό έχω/έχουμε τόσα προβλήματα;;;

Σε αυτή λοιπόν τη χώρα απέκτησα μία φίλη…για το θεό δεν είχαμε μιλήσει ποτέ…είχαμε μιλήσει όμως για τα κρυφά της όνειρα…και κάποιο από αυτά με τα χρόνια φάνταζε πιο μακρινό…μερικές φορές είχα μιλήσει με το δικό μου Θεό…όχι αυτόν που μου έμαθε το σχολείο και η ορθόδοξη εκκλησία…με τον καθαρά δικό μου Θεό που είναι ίδιος για όλους μας και που βρίσκεται παντού και πάντα…και του είχα μεταφέρει το κρυφό όνειρο της φίλης μου.

R-8.5.2006

Το όνειρο κάπου, κάπως , κάποτε έγινε πραγματικότητα και η φίλη μου αποφάσισε να βαφτιστεί, να ασπαστεί τον προτεσταντισμό…μάλλον θεωρεί πως χρωστάει κάπου την πραγματοποίηση του ονείρου της. Για να βαφτιστεί πρέπει να παρακολουθήσει μαθήματα και να βρει νονό. Το θέμα του νονού το λύνουμε σιγά σιγά μιας και είναι δύσκολο να βρει φίλους βαφτισμένους που να μπορούν να αναλάβουν αυτό το ρόλο. Τα μαθήματα είναι επίσης δύσκολα…και μιας και είμαι η μόνη χριστιανή φίλη που έχει…μου πέφτει ο κλήρος της συζήτησης και ανάλυσης του περιεχομένου των μαθημάτων. Ανάμεσα στα άλλα φτάσαμε και στο θέμα των θαυμάτων…άραγε να πιστεύουμε σε αυτά που υποστηρίζουν οι γραφές; …με ρώτησε…και αν δεν πιστεύουμε δεν αφαιρούμε το θεϊκό από τη θρησκεία μας; Απάντησα αυτό που πραγματικά πιστεύω…τις γραφές τις δέχομαι χωρίς να τις θεοποιώ και προτιμώ να πιστεύω στα θαύματα που ζω και στις στιγμές που αισθάνομαι κοντά στο Θεό.

Η ερώτηση- αν και έχει περάσει μία εβδομάδα- τριγυρίζει στο μυαλό μου…και τελικά τη βρήκα την απάντηση καλή μου φίλη…στα θαύματα πιστεύω…μόνο που πολλές φορές είμαστε τυφλοί και δεν τα βλέπουμε ακόμα και όταν είναι κάτω από τη μύτη μας…γιατί αυτά είναι τα θαύματα…τα θαύματα της ζωής…μας. Και κάθε φορά που σου χαμογελάει το ξέρεις και εσύ!

R-8.5.2006

Υ.Γ. : Με αγάπη...