Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 30, 2005
Ακόμα σε θυμάμαι...
Όταν κάνω βόλτα στο πάρκο μαζί με τον Μούρη χαζεύω τα φύλλα που έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής τους εγκαταλείπουν το δέντρο και συναντούν στο έδαφος τα άλλα φύλλα-αδελφάκια τους...για να φτιάξουν όλα μαζί ένα όμορφο καφέ χαλί που δένει αρμονικά με το πράσινο του χορταριού λίγο πιό πέρα.
Τα φύλλα του φθινοπώρου μου θυμίζουν δύο ανθρώπους της ζωή μου ... τη Ζίλκε και το Γιούσεφ.
Η Ζίλκε, γερμανίδα, γύρω στα 30 με αναζητήσεις περίπλοκες, λεσβία, μικρή φιλόσοφος, λάτρης της Ελλάδας, καλή φίλη και τέρας υπομονής. Πολλές φορές κλεινόταν στον εαυτό της και έψαχνε τις απαντήσεις της ζωής, σπάνια ξεσπούσε και πάντα χαμογελούσε ... ένα χαμόγελο από εκείνα που σε κάνουν να θέλεις να ξέρεις από που αντλεί τόση αισιοδοξία.
Μία μέρα που εγώ ήμουν κατσούφα και εκείνη χαμογελαστή της έριξα ένα βλέμμα ψευτοκακίας ...τότε εκείνη έσκυψε, μάζεψε ένα φύλλο από το πεζοδρόμιο και μου το έδωσε. Το βλέμμα μου μεταβάλεται σε βλέμμα έκπληξης και μετά σε απεριόριστης βλακείας.
-Πες του τι έχεις, τι σε βασανίζει! Μου είπε χαμογελαστά.
- Σε ποιον; Στο φύλλο;
- Ναι. Μου απάντησε σαν να ήταν το πιό φυσικό πράγμα του κόσμου.
- Μα...
- Μίλα του...
Και έτσι άρχισα να μιλάω νοερά στο φύλλο... Όταν τελείωσα την κοίταξα...
- Τα είπες όλα;
- Ναι...
- Ωραία, άνοιξε το χέρι σου και φύσα το να πάει να πέσει δίπλα στα άλλα.
Το φύσηξα και έπεσε απαλά...πήρε και το κατσούφιασμά μου μαζί να του κάνει παρέα...και εγώ χαμογέλασα. Από τότε χαμογελάω πάντα στα φύλλα του φθινοπώρου...και όχι μόνο!
Τα φύλλα του φθινοπώρου μου θυμίζουν δύο ανθρώπους της ζωή μου ... τη Ζίλκε και το Γιούσεφ.
Η Ζίλκε, γερμανίδα, γύρω στα 30 με αναζητήσεις περίπλοκες, λεσβία, μικρή φιλόσοφος, λάτρης της Ελλάδας, καλή φίλη και τέρας υπομονής. Πολλές φορές κλεινόταν στον εαυτό της και έψαχνε τις απαντήσεις της ζωής, σπάνια ξεσπούσε και πάντα χαμογελούσε ... ένα χαμόγελο από εκείνα που σε κάνουν να θέλεις να ξέρεις από που αντλεί τόση αισιοδοξία.
Μία μέρα που εγώ ήμουν κατσούφα και εκείνη χαμογελαστή της έριξα ένα βλέμμα ψευτοκακίας ...τότε εκείνη έσκυψε, μάζεψε ένα φύλλο από το πεζοδρόμιο και μου το έδωσε. Το βλέμμα μου μεταβάλεται σε βλέμμα έκπληξης και μετά σε απεριόριστης βλακείας.
-Πες του τι έχεις, τι σε βασανίζει! Μου είπε χαμογελαστά.
- Σε ποιον; Στο φύλλο;
- Ναι. Μου απάντησε σαν να ήταν το πιό φυσικό πράγμα του κόσμου.
- Μα...
- Μίλα του...
Και έτσι άρχισα να μιλάω νοερά στο φύλλο... Όταν τελείωσα την κοίταξα...
- Τα είπες όλα;
- Ναι...
- Ωραία, άνοιξε το χέρι σου και φύσα το να πάει να πέσει δίπλα στα άλλα.
Το φύσηξα και έπεσε απαλά...πήρε και το κατσούφιασμά μου μαζί να του κάνει παρέα...και εγώ χαμογέλασα. Από τότε χαμογελάω πάντα στα φύλλα του φθινοπώρου...και όχι μόνο!
Ο Γιούσεφ είναι 6 χρόνων... πέρισι που έμενε στο διπλανό διαμέρισμα και τριγύρναγε συνέχεια μέσα στο δικό μου ήταν 5. Παρά το γεγονός ότι έχει μαμά γερμανίδα ο Γιούσεφ όταν τον γνώρισα δεν μίλαγε γερμανικά γιατί τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στην Παλαιστίνη. Στην αρχή μου μάθαινε λέξεις στα αραβικά και έκλεβε λουλούδια από τον κήπο για να μου τα χαρίσει. Κάποια μέρα άρχισε να μου φέρνει φύλλα δέντρων που μάζευε από τον κήπο του νηπιαγωγείου. Του άρεσαν μου είπε...σχετικά κατσούφης. ..
- Τι έγινε;
- Τίποτα. Τα μάτια στο πάτωμα και τα γερμανικά όπως πάντα σπαστά...
- Όλα καλά στο σχολείο;
- Όχι σχολείο...νηπιαγωγείο...ο Μπραχίμ πάει σχολείο.
- Σωστά συγνώμη...λοιπόν πώς πάει το νηπιαγωγείο;
- ...
- Δεν μου λες;
- Δεν καταλαβαίνω;
- Τι;
-Τους άλλους. Μιλάει γερμανικά...
- Και εσύ;
- Αραβικά... γελάνε.
- Δεν είπαμε να μιλάς γερμανικά στο νηπιαγωγείο;
- Γιατί;
- Γιατί είσαι ξεχωριστός και σπουδαίος...είσαι άραβας όπως ο μπαμπάς και
γερμανός όπως η μαμά.
Ο Γιούσεφ μου χαμογελά...
- Στο νηπιαγωγείο θα μιλάς γερμανικά και στο σπίτι αραβικά...
- Όχι
- Γιατί;
- Δεν καταλαβαίνουν...
- Εγώ δεν μιλάω εδώ γερμανικά... και στο τηλέφωνο ελληνικά; Δεν το θυμάσαι;
- Ναι...
- Έτσι θα κάνεις και εσύ!Γερμανικά στο νηπιαγωγείο και αραβικά στο σπίτι.
- χμμ ... και έφυγε
Την επόμενη μέρα μου έφερε πολλά φύλλα και πολλά μούτρα μαζί
(τα πολλά φύλλα εξηγούνται με τις πολλές ώρες που πέρναγε στον κήπο του νηπιαγωγείου μόνος του)
- Τι έγινε, όλα καλά;
- ...
-Έχεις κάτι;
- ...
-...
- Πάρε ένα φύλλο...πες του τα μυστικά σου στα αραβικά και μετά δώστο μου.
- Δεν μιλάνε φύλλα...
- Και μιλάνε και ακούνε...γιαλα γιαλα(τα λίγα αραβικά που μου έμαθε)
...
- Πάρτο...
- Τα είπες όλα;
- Ναι. Χαμογελάει.
- Έρχεται ο μεγάλος γαργαλίτσααςςςςςςς... και γελάμε και οι δυο μας...
Ο Γιούσεφ μου χαμογελά...
- Στο νηπιαγωγείο θα μιλάς γερμανικά και στο σπίτι αραβικά...
- Όχι
- Γιατί;
- Δεν καταλαβαίνουν...
- Εγώ δεν μιλάω εδώ γερμανικά... και στο τηλέφωνο ελληνικά; Δεν το θυμάσαι;
- Ναι...
- Έτσι θα κάνεις και εσύ!Γερμανικά στο νηπιαγωγείο και αραβικά στο σπίτι.
- χμμ ... και έφυγε
Την επόμενη μέρα μου έφερε πολλά φύλλα και πολλά μούτρα μαζί
(τα πολλά φύλλα εξηγούνται με τις πολλές ώρες που πέρναγε στον κήπο του νηπιαγωγείου μόνος του)
- Τι έγινε, όλα καλά;
- ...
-Έχεις κάτι;
- ...
-...
- Πάρε ένα φύλλο...πες του τα μυστικά σου στα αραβικά και μετά δώστο μου.
- Δεν μιλάνε φύλλα...
- Και μιλάνε και ακούνε...γιαλα γιαλα(τα λίγα αραβικά που μου έμαθε)
...
- Πάρτο...
- Τα είπες όλα;
- Ναι. Χαμογελάει.
- Έρχεται ο μεγάλος γαργαλίτσααςςςςςςς... και γελάμε και οι δυο μας...
Από εκεί και πέρα έλαβα πολλά φύλλα με μυστικά... για όσο έμεινε ο Γιούσεφ...στο διπλανό διαμέρισμα ... της Οδού Ανθέων 1!
Υ.Γ. : Ζίλκε, λυπάμαι που έφυγες...για αυτά που δεν μπορούσα να σου δώσω...Να είσαι πάντα ευτυχισμένη!
Υ.Γ.: Γιούσεφ μου...μακάρι όλοι οι θεοί(μουσουλμάνοι, χριστιανοί, βουδιστές και δεν ξέρω και γω τι άλλο) να φωτίζουν τους γονείς σου...για να μην ξαναπεράσεις αυτά που πέρασες καρδούλα μου. Ο φίλος σου ο Μούρης, που του τράβαγες την ουρά, σου γαυγίζει γλυκά.
(Leipzig)
Εκφράστηκε η Giramondo at Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 30, 2005 | 
8 Comments:
At 10/03/2005 1:51 μ.μ., 
Giramondo
Street spirit: Έχω την αίσθηση...ότι με τα blog...κάνουμε πάνω κάτω το ίδιο...φυσικά και να μου δώσεις όσα φύλλα έχεις...εγώ πάλι έχω αμέτρητα!!
Vasvoe και kv : Ευχαριστώ πολύ.
Jolly_roger:Ευχαριστώ για την κριτική. Η Ζίλκε είναι καλά...έχει γυρίσει στην πόλη που ήταν παλιά.
Chrisa(συνκουμπάρα): Ευχαριστώ.Να κάνουμε και καμιά δουλειά γιατί δεν βλέπω το γάμο να γίνεται σύντομα.
Φιλιά
Πράγματι, υπέροχο κείμενο και συγκινητικό. Για τη μεγάλη των ανθρώπων σχολή.