Ένα από τα πράγματα που πραγματικά σιχαίνομαι είναι να είμαι άρρωστη. Μέχρι πρόσφατα είχα βρει και την κατάλληλη αντιμετώπιση…παίρνουμε μία ασπιρίνη…σκεπαζόμαστε μέχρι τα αυτιά, βρίζουμε όποιον τολμήσει να μπει στο δωμάτιο ή να πάρει τηλέφωνο και μετά από αυτή τη θεραπεία κάποια στιγμή ο πυρετός μας έλεγε αντίο.

Όχι όμως και αυτή τη φορά. Πήρα το φάρμακό μου…σκεπάστηκα…και περίμενα…σε αυτό το σημείο κάποιο ενοχλητικό στοιχείο άρχισε να ρωτάει κάθε πέντε λεπτά αν είμαι καλά…εγώ άρχισα να βράζω ακόμα πιο πολύ όχι τόσο από τον πυρετό αλλά από τα νεύρα μου. Άλλαζα ιδρωμένα μπλουζάκια και έβριζα…αλλά το ενοχλητικό στοιχείο εκεί… γαϊδουρινή υπομονή!

Για καμιά δεκαριά λεπτά εξαφανίστηκε οπότε και φαντάστηκα ότι επιτέλους κατάλαβε τις απειλές μου και θα μπορέσω να ηρεμήσω.
Μα λάθος μου…λάθος μου!

Εκεί που έβραζα κάτω από τα σκεπάσματα και έμοιαζα με αφυδατωμένη ντομάτα...ανοίγει η πόρτα και εμφανίζονται τρία κεφάλια. Ένα το ενοχλητικό στοιχείο συν δύο άλλα …ένα αρσενικό και ένα θηλυκό που του έφερναν όμως πολύ.

- Να μπούμε; Να μπούμε; (Μέσα στη χαρά τα δύο κεφάλια!)

Τι να πει τώρα κανείς; Να πάτε στον αγύριστο;;;

- Ε…ναι φυσικά περάστε. Είμαι λίγο χάλια.
- Δεν πειράζει εμείς είμαστε εδώ και θα τα κάνουμε όλα!

Όλα ποια όλα; Τι θέλει να πει η τραγουδίστρια; Γαμώτο τι ζητάω…έναν υπνάκο και να πέσει ο πυρετός.

- Σε πονάει το κεφάλι; Ο λαιμός; Έχεις φάει κάτι;
- Όχι, όχι, όχι.

Θεούλη μου πόσες ερωτήσεις μπορεί να κάνει το δευτερόλεπτο;

- Για άσε με να δω το λαιμό σου…κάνε αααα…δυνατά…ααα…έτσι δεν με αφήνεις να δω… πιο δυνατά!(γιατρός γαρ το θηλυκό κεφάλι)
- ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ……
- Πάω να σου κάνω ένα τσάι…και κάτι να φας.
- Μα…
- Δεν έχει μα…

ΓΓΓΚΚΚΚΡΡΡΡΡ

Για δέκα λεπτά περίπου ακούω διάφορους θορύβους που λίγο λόγω του πυρετού λίγο από τα νεύρα μου δεν αναγνωρίζω. Αρχίζω όμως να κοιμάμαι…

- Θέλεις λεμόνι στο τσάι;
- Πώς; Τι; Συγνώμη;
- Λεμόνι και πόση ζάχαρη;
- Χωρίς λεμόνι και καθόλου ζάχαρη.
- Πώς χωρίς ζάχαρη;

Ο πυρετός το αισθάνομαι ανεβαίνει…έχει σίγουρα φτάσει το μαγικό νούμερο 100!

- Δεν θέλω ζάχαρη ευχαριστώ.

Τρία λεπτά ηρεμία.

- Εδώ το τσάι και τα μπισκοτάκια.
- Ευχαριστώ.

Κάνω την προσπάθεια πίνω το τσάι και τα παρατάω.

- Μα δεν έφαγες.
- Ξέρετε δεν πεινάω, θέλω μόνο να κοιμηθώ.
- Εντάξει.

Εντάξει; Είπε εντάξει;;;; Γιούουυυπιιιι!!!!

Για κάποιο περίεργο λόγο ησυχία το σπίτι δεν είχε. Και μετά από δέκα λεπτά…

- Ρούχα για σιδέρωμα έχεις;
- Ε…όχι…

Έλεος, έλεος!!!

- Καλά είπα να κάνω κάτι αφού είμαι εδώ.

ΓΓΓΚΚΚΚΡΡΡΡΡ

Η εξάντληση επιτέλους νίκησε και κοιμήθηκα…
Λάθος μέγα λάθος…γιατί τα τρία κεφάλια…όσο εγώ κοιμόμουν χόρευαν…



…
συνεχίζεται…

Amsterdam Απρίλιος 2006