Σίγουρα στην εποχή μας οι διαπροσωπικές σχέσεις έχουν γίνει δύσκολες, δυσλειτουργικές, παράξενες... άλλος μπορεί να πεί έχουν γίνει διαφορετικές, έχουν εξελιχθεί, έχουν νέους κώδικες. Όποια θέση και αν υποστηρίζει κανείς δεν μπορεί να αποδώσει είτε τις κατηγορίες είτε τα εύσημα σε ένα από τα δύο(ή και τρία, τέσσερα, πέντε...αναλόγως) φύλλα. Παράλληλα πρέπει να δεχτούμε ότι και η κοινωνία, η οικογένεια, η οικονομία καθώς και άλλοι παράγοντες...έχουν μερίδιο στην πίτα.

Έτσι σε μία γενική κατάσταση αστάθειας, αβεβαιότητας και λήθαργου...άλλοι φεύγουν ενώ θα μπορούσαν να μείνουν και άλλοι μένουν ενώ θα μπορούσαν και ίσως θα έπρεπε να φύγουν.

Παράδειγμα έχω κοντινό...9 χρόνια σχέσης, από τότε που και τα δύο τους ήταν ακόμα παιδιά. Σχέση που περνάει από το σχολείο, στο πανεπιστήμιο (σε διαφορετικές πόλεις με ταξίδια πέρα δώθε)...περνάει το στρατό και φτάνει στο μεταπτυχιακό στο εξωτερικό... μια λαμπρή και δύσκολη καριέρα αυτή η σχέση. Και τώρα ξαφνικά η αλλάγη. Όχι δεν υπάρχει τρίτο πρόσωπο...δεν το πιστεύει εκείνη...δεν το πιστεύω και εγώ. Είναι η κούραση, είναι μία άρνηση στην ιδέα του εξωτερικού για 2 χρόνια, είναι το άγχος για τις δικές σου υποχρεώσεις...για όλα αυτά που θέλεις, που δεν θέλεις...που μπορείς και δεν μπορείς; Τι εξηγεί αυτήν την αδιαφορία; Θα μου πεις;

Δεν μπορείς; Δεν πειράζει...λέμε εδώ και αρκετό καιρό.

Σκέψεις όμως βασανίζουν το μυαλό μου... σκέψεις πιό γενικές... πότε φεύγει κανείς... πότε μένει κανείς;

Α) Μένει για παράδειγμα κανείς... όταν έχει να λάβει μήνυμα αγάπης, στοργής και ενδιαφέροντος στο κινητό του από την εποχή... που τα κινητά ήταν σπάνια;

Και ΕΣΥ λες δεν γράφεις μηνύματα... όμως παλιά εγραφες...τα έχω ακόμα να στοιχιώνουν το αρχείο ληφθέντων μηνυμάτων.

Β) Μένει κανείς αν αναγκάζεται να περνάει επανειλημένως 6 ώρες πάνω από το τηλέφωνο... τη στιγμή που όταν σε είχα πάρει είπες « σε παίρνω σε λίγο»;

Και ΕΣΥ είπες κάτι σου έτυχε...μάλλον όμως είσαι άτυχος...γιατί συνέχεια σου τυχαίνουν ... ατυχή γεγονότα

Γ) Μένει κανείς όταν περιμένει μάταια χαρούμενα προσυμφωνημένα τηλεφωνήματα για τις εξετάσεις που πέρασες ή για το ταξίδι που έκανες;

Και ΕΣΥ είπες πως πήρες τηλέφωνο... μόνο που πήρες 7 ώρες μετά.

Δ) Μένει κανείς όταν δεν θέλεις να πάρεις το αεροπλάνο για να πας να του δώσεις μια ζεστή αγκαλιά...τη στιγμή που δεν έχεις υποχρεώσεις;

Και ΕΣΥ είπες...πως θα τα πούμε τα Χριστούγεννα...αρκεί άραγε αυτό;

Ε) Μένει κανείς όταν σε ψάνει στην Πάτρα και σε βρίσκει στην Αθήνα;

Και ΕΣΥ είπες...πως το είχες ήδη πει...αρχίζει τελικά να με προδίδει η μνήμη μου τόσο πολύ;

ΣΤ) Μένει κανείς όταν όλα τα μικρά γίνονται για σένα ασήμαντα;

Και ΕΣΥ... άστο ... μην το ζαλίζεις.

Ζ) Μένει κανείς όταν το ενδιαφέρον για το τι κάνω στη ζωή μου είναι μόνο επιφανειακό.... σχεδόν αναγκαστικό και τιμής ένεκεν;

Και ΕΣΥ...είπαμε μην το ζαλίζεις.

Η) Μένει κανείς όταν σχολιάζεις την εμφανισή μου με τρόπο που με μειώνει, με κάνει να χάνω την αυτοπεποίθησή μου και με κάνει να αμφιβάλλω.

Θ) Μένει κανείς όταν κρίνεις το νοητικό μου επίπεδο... και εγώ τα χάνω;

Ι) Μένει κανείς όταν οι επιθυμίες δεν υπάρχουν για να εκπληρώνονται;

Κ) Μένει κανείς όταν μετά από το διάλογο δεν υπάρχη βελτίωση;

Λ) Μένει κανείς όταν η κάθε σου φράση αρχίζει με την προσωπική αντωνυμία εγώ;

Μ) Μένει κανείς...Μένει κανείς... Μένει κανείς ... Η λίστα μεγαλώνει... και εγώ βαριέμαι να την τελειώσω.

Εγώ... όχι η καλή σου μα η συντάκτρια του ποστ...δεν σχολιάζω...τα έγραψα μόνο γιατί μερικές φορές βοηθάει να βλέπουμε κάποια πράγματα γραμμένα... τα συνειδητοποιούμε καλύτερα... και μιας και δεν κρατάς ημερολόγιο είπα να σε βοηθήσω.

Υ.Γ. : Αν αυτή ήταν όπως είσαι εσύ...θα έμενες άραγε;

Υ.Γ.: Ξέρω πως ανάλογα υπάρχουν και γυναίκες που δεν συμπεριφέρονται σωστά... και πως μπορούμε να κάνουμε αμέτρητες λίστες ... αυτή τη φορά όμως η απορία είναι συγκεκριμένη ... ας μην προσβληθούν λοιπόν οι άντρες της παρέας.

(Leipzig)