- Δεν μου λες το καταλαβαίνεις ότι κάνεις και πάλι βλακείες…ή είσαι στο συννεφάκι σου…και χαμπάρι δεν παίρνεις;
- Κάτι καταλαβαίνω…
- Και τι έχεις να πεις…δεν θα υπερασπιστείς τη θέση σου;
- Γιατί να το κάνω;
- Γιατί όταν έχεις μία θέση, όταν κάνεις κάτι…και ιδιαίτερα αν είναι λάθος πρέπει να το εξηγείς…δεν νομίζεις;
- Νομίζεις;
- Ναι.
- Και σε ποιον πρέπει να εξηγήσω;;;
- Σε κάθε ενδιαφερόμενο…
- Μα οι βλακείες μου δεν αφορούν κανέναν…
- Έτσι λες;
- Έτσι.
- Τι εγωιστική θέση είναι αυτή;
- Είναι ε;
- Ναι είναι.
- Δεν μου λες…αν κατά τύχη…κάνω και κάτι σωστό…πρέπει να το εξηγήσω;
- Όχι, αφού είναι σωστό.
- Ωραία…όσα κάνω λοιπόν είναι σωστά!
- Δεν είσαι μόνο εγωίστρια…είσαι και υπερόπτης….και μάλιστα χωρίς όρια!
- Ποιος ορίζει…τη βλακεία μου, το λάθος μου, το τι πρέπει να εξηγήσω;
- Το κοινωνικό περιβάλλον που ζούμε.
- Χα! Δηλαδή…εσύ και κάτι άλλοι σαν κι εσένα!
- Μα…
- Μαμούνια…πας εσύ να ορίσεις εμένα…γιατί κάποιος άλλος…ορίζει εσένα…και ποιος ξέρει…ποιος τον ορίζει και αυτόν!
- Δεν είναι δυνατόν…να ζεις χωρίς κανόνες!
- Θέλεις να πεις…χωρίς τους δικούς σας κανόνες…γιατί εγώ με κανόνες ζω…με τους δικούς μου…
- Πες μου έστω ένα δικό σου κανόνα!
- Δεν βλάπτω κανέναν, δεν δεσμεύω κανέναν, υπάρχω για όλους και όλα.
- Έχεις αρλούμπες στο κεφάλι σου!
- Πιθανόν…καλύτερα όμως από το να το έχω γεμάτο κοινωνικές επιταγές.
- Θα καταλήξεις μόνη…για αυτό και σου μιλάω!
- Γιατί εσύ τι θα καταλήξεις…; Εσύ έχεις απλά δέκα που γυρνάνε γύρω σου σαν αδιάφοροι πλανήτες…εγώ έχω εμένα.
- Πόσες βλακείες λες μέσα σε μία μέρα;
- Δεν έχω όριο!
- Πας κάπου με την ειρωνεία;
- Μακριά…με προστατεύει…από υστερικές κρίσεις…σαν κι αυτές που έχεις εσύ!
- Αλήθεια…σε ενδιαφέρει κάτι;
- Φυσικά…το να ζήσω!
- Με τι σκοπό; Τι ιδανικό; Τι στόχο;
- Το να ζήσω…λίγο σου φαίνεται;
- Μα δεν θέλεις…
- Όχι!
- Τι όχι; Δεν πρόλαβα…να πω κάτι…
- Δεν θέλω όλα αυτά που θέλετε…! Θέλω απλά να ζήσω! Μπορώ;






Κι αν το δρόμο μου διάλεξα ανηφορικό...