Μου κάνει εντύπωση για παράδειγμα πως κάθε φορά που ήμουν "χώμα" και η γη χόρευε κάτω από τα πόδια μου… όλο και κάποιος βρέθηκε δίπλα μου για να με παρηγορήσει, να ακούσει τον πόνο μου, να μοιραστεί τη μιζέρια μου. Για αρκετό καιρό με θεωρούσα και τυχερή για αυτό.
Αντίθετα αισθάνθηκα μοναξιά αρκετές φορές που από τη χαρά μου ήθελα εγώ να χορέψω πάνω στη γη…που καθόταν στα αυγά της κάτω από τα πόδια μου…σχεδόν κανείς δεν έμενε δίπλα μου…να κρατάει το μαντήλι του χορού! Μήπως δεν αντέχεται η ευτυχία;
Σε φάσεις δε που ήμουν καλά και συμπαραστεκόμουν σε φίλες…άκουσα το «τι ανάγκη έχεις εσύ;»…και με πλήγωσε…πολύ. Δεν κατάλαβα…γιατί πρέπει να πονάμε ταυτόχρονα για να καταλαβαινόμαστε…μπορώ να σε καταλάβω ακόμα και αν εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή δεν πονάω (το μερίδιο στον πόνο το έχω όμως πληρώσει…μόνο που φαίνεται να το ξεχνάς!!) και αισθάνομαι μάλιστα δυνατή σαν τον ποπάι για να αντέξω τον πόνο σου και να σου δώσω και ενέργεια και δύναμη από το περίσσευμα μου…γιατί μου το αρνείσαι;
Είναι άραγε τόσο δύσκολο να κάνουμε την υπέρβαση και να χαρούμε με τον άλλο…ή να δεχθούμε τον «ευτυχισμένο» δίπλα μας;
Ξεχνάμε πόσο δύσκολη είναι η ευτυχία και πόσο λίγο κρατάει…και κρατάμε μούτρα…σε όποιον την ξεκλέψει για λίγο;;
"Μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά, μοιρασμένος πόνος, μισός πόνος"
…έχουμε ξεχάσει να δεχόμαστε τη μοιρασμένη χαρά;;
Απλά σκεφτόμουν…
(Π-2005)
Η φώτο είναι για τον παπάκη :0) που είναι και σε χαρές και σε λύπες...δίπλα μου.
At 7/06/2006 9:15 μ.μ., 
Attalanti
Μητέρα, είσαι πολύ large! Κι αυτό γιατί στέκεσαι δίπλα στις φίλες σου όταν σε έχουν περισσότερο ανάγκη.
Μεγάλο θέμα θίγεις, για την επικοινωνία της ευτυχίας. Με μεγάλωσαν με συγκεκριμένο τρόπο - να προσπαθώ να λύνω μόνη τα προβλήματά μου και σε καμιά περίπτωση να μην επιδεικνύω οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη επιτυχία. Κι αυτό, μου έλεγαν, γιατί δεν πρέπει να κάνουμε τους άλλους να μας ζηλεύουν.
Καθώς το ακολούθησα πιστά για πάνω από 20 χρόνια, μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι για να μοιραστείς την ευτυχία πρέπει να διαλέξεις προσεκτικά ανθρώπους που θα χαρούν γνήσια με τη χαρά σου - και αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι.
Οι περισσότεροι λυτρώνονται, έστω και υποσυνείδητα, βλέποντας κάποιον άλλο να περνά δύσκολα, ενώ αν του τύχει κάτι καλό το προβάλλουν πάντα επάνω τους. Πολύ λίγοι έχουν τον ψυχισμό να αναγνωρίζουν στον διπλανό τους τη χαρά και να μη την βλέπουν ως δική τους χαμένη ευκαιρία.
Τελικά, μήπως ο φίλος φαίνεται στα εύκολα και στα χαρούμενα; Έγραψες πάλι...
At 7/07/2006 12:07 π.μ., γιώργος
πιστεύω ότι έχει να κάνει με την εντύπωση που υπάρχει στον κόσμο, ότι όταν είσαι καλά δεν χρειάζεσαι κανέναν...
λες και η χαρά δεν είναι, αντίστοιχα, δυνατό συναίσθημα, όσο η λύπη...
επίσης, υπάρχει και η αντίληψη ότι ο κόσμος χαίρεται με την λύπη σου και στεναχωριέται με την χαρά σου...
και όσο κι'αν το ψάχνεις, δεν ξέρω αν μπορείς να το βρεις...
At 7/07/2006 1:23 π.μ., Καπετάνισσα
Ξέρεις, οι άνθρωποι συμμετέχουν στις καταστάσεις των άλλων, μ' έναν τρόπο που αφορά στους ίδιους.
Ο,τιδήποτε μπορούν να το κάνουν "δικό τους", ο,τιδήποτε δεν νιώθουν ξένο και απειλητικό, το διαχειρίζονται ευκολότερα.
Οπότε, δεν είναι τι συμβαίνει σε σένα, αλλά πως ο άλλος (ο φίλος πχ) το αντιλαμβάνεται σε σχέση με τα δικά του δεδομένα.
Επομένως: Η λύπη είναι οικεία, άρα αποδεκτή, άρα είναι εκεί γιατί την ξέρουν.
Η χαρά;
Πολύ φοβάμαι ότι δεν έχει βιωθεί από τους άλλους όπως ίσως από σένα και αυτό τους τρομάζει.
Ακούγεται παράδοξο, αλλά η χαρά δημιουργεί περισσότερο φόβο στους ανθρώπους.
At 7/07/2006 1:48 π.μ., Καπετάνισσα
Δεν φοβούνται τη δική σου χαρά.
Τη δική τους φοβούνται.
Την οποία -αναπόφευκτα- βλέπουν μέσα από σένα.
Δεν ξέρουν να την κουμαντάρουν, αυτό τους φοβίζει.
Μην έρθει και τους φύγει.
Όσο δεν έρχεται τ' όνειρο, είμαστε ασφαλείς.
Σαν έρθει, να δούμε πως θα μετρηθούμε μαζί του.
Και θα το κρατήσουμε ζωντανό στην πραγματικότητα.
At 7/09/2006 6:31 μ.μ., polydeukis
Γεια σου Giramondo. Μου αρέσει η ευαισθησία που εκπέμπουν τα κείμενά σου.
Γιατί πρέπει να αξιολογούμε τη ζωή και την ευτυχία μας σε σχέση με αυτή των άλλων? Πάντα θα υπάρχει κάποιος καλύτερος από εμάς. Η σύγκριση σίγουρα δεν μας κάνει ευτυχέστερους. Άσε που τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται, κάποιος που μοιάζει ευτυχισμένος εξωτερικά μπορεί να περνά ένα εσωτερικό δράμα. Ή ακόμη, κάποιος που εμείς ζηλευουμε για κάτι, να ζηλεύει και αυτός εμάς για κάτι που δεν έχει...
Ο φθόνος δηλητηριάζει και τη δική μας ζωή και των γύρω μας.
At 7/12/2006 9:50 μ.μ., highfidelityshow
"Μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά, μοιρασμένος πόνος, μισός πόνος" ωραίο αυτό! Δεν το είχα ακούσει :)
Επίσης το «τι ανάγκη έχεις εσύ;» μην το παίρνεις προσωπικά. Συνήθως δεν το εννοούν, απλά παίζουν το κομμάτι τους. Φτιάχνουν το drama τους. Είναι οι οσιομάρτυρες της ζωής που η άτιμη κενωνία τους πέταξε στα τάρταρα. Ζουν τον δικό τους Ξανθόπουλο. Ξέρεις πόσες φορές έχω παρηγορίσει και τελικά την άλλη μέρα ήταν ΟΚ ο άλλος κι εγώ έχω μείνει κάγκελο? Καλά ρε λέω χθες ήσουν του θανατά, πως κι έτσι σήμερα? "Έλα μωρέ, εντάξει μου πέρασε δεν ήταν τίποτα!". Γι'αυτό μην το παίρνεις προσωπικά :)_
Che 84 a?os no es mucho?
Te conservas mas que bien...