Κάθε φορά που πλησιάζει η ώρα του επαναπατρισμού μου…μου αρχίζω μία πλύση εγκεφάλου ακούγοντας συνεχώς ελληνικό χαρούμενο ραδιόφωνο!

Ο σκοπός είναι να εγκλιματιστώ, να μάθω κανένα κους κους…για να μπορώ να ανοίξω το στόμα μου μόλις πατήσω το ποδάρι μου στο αεροδρόμιο…και φυσικά να αποφύγω «τη φάτσα της ηλίθιας» μέσα σε bar, club…και παραλίες…που είχα πριν υιοθετήσω αυτή τη στρατηγική! Γιατί παλιά που δεν έμπαινα στον κόπο να εγκλιματιστώ κατέληγα να είμαι η μόνη χαζή που δεν τραγούδαγε…τα μεγάλα σουξέ και οι άλλοι με κοίταγαν με συμπόνια!! Και μην νομίζετε ότι θέλει πολύ…λείπει κανείς από Πρωτοχρονιά μέχρι μέσα Φεβρουαρίου…και γυρίζοντας τίποτα δεν είναι το ίδιο!!! Ειδικά από τότε που υπάρχουν και τα talent show που βγάζουν νέους καλλιτέχνες και τραγούδια σωρηδόν…άντε βγάλε άκρη! Όχι μόνο το τραγούδι δεν γνωρίζεις…αλλά ούτε αυτόν που γκαρίζει και όλοι οι άλλοι γνωρίζουν με το μικρό του όνομα!

Πρέπει όμως να κάνω μία εξαίρεση…γιατί πέρσι έμαθα αμέσως τον κύριο Πετρέλη…που νομίζω ότι από κάποιο κανάλι βγήκε…στην αρχή τον έλεγα «ο χτύπα κι άλλο»…μετά τον έμαθα!
Ο λόγος που ο κύριος αυτός μπήκε στη ζωή μου…ήταν το αδελφάκι μου…και η αδυναμία της για το «χτύπα κι άλλο»(δεν ξέρω αν είναι αυτός ο τίτλος...εγώ έτσι το θυμάμαι)…αδυναμία που αν και δεν κατάλαβα…δέχτηκα…γιατί έτσι κάνουν τα αδέλφια…δέχονται τα κουσούρια...όποια κι αν είναι!!! Γιατί σκεφτόμουν « κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά…να θέλει να το χτυπάνε;»…ναι γιατί το αδέλφι είναι και μία κούκλα…έτσι για να ξέρετε!!! Τραγούδαγε λοιπόν η αδελφούλα μου…μαζί με την κούκλα φίλη της «χτύπα κι άλλο…κι άλλο…κι άλλο»…παντού…στο σπίτι…στο αυτοκίνητο…στο μπαρ…στην παραλία!! Με πάθος, με μανία…και άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια…γιατί σαν μεγάλη αδελφή με έπιασε και το προστατευτικό μου…θέλεις λέω εκεί που αυτές οι δύο τσιρίζουν μέσα στο μπαρ να το πάρει κανείς μαντράχαλος κυριολεκτικά και να τις αρχίσει στις φάπες!! Και μετά τι να του πεις του ανθρώπου;; Θα σου πει…ότι το ήθελαν…και τα δίκια όλα δικά του! Έπειτα…το ακόμα χειρότερο…μέσα στο αυτοκίνητο…στις εφτά το πρωί…σε παραλιακή οδό μεγάλου νησιού…οι δυο τεκιλοκούκλες…με τα χέρια έξω από τα παράθυρα…καλημέριζαν τον ήλιο ουρλιάζοντας «χτύπα κι άλλο…κι άλλο…κι άλλο»…πανικός εγώωωω…λέω θέλεις να εμπνευστεί κανείς κούκλος…και να πάει να «χτυπήσει» κανένα προφυλακτήρα…για να γνωρίσει τα όμορφα κορίτσια μου;;; Άδικο θα είχε;; Να τον προσκαλούν να «χτυπήσει» μια ξανθιά και μια μελαχρινή και να μην το κάνει;;; Ρε Πετρέλη σε τι έγνοιες με είχες βάλει…καλοκαιριάτικα…και με είχες βρει και απροετοίμαστη!!!

Οπότε για να μην πάθω τα ίδια…ακούω εδώ και τρεις μέρες ραδιόφωνο από το ιντερνέτι…και ενημερώνομαι!!!
Βέβαια τώρα ελλοχεύει ένας άλλος κίνδυνος…αυτός της κατάθλιψης! Όλα τα τραγούδια…μιλάνε για πονεμένους…βρε τι κακό κι αυτό… τι πόνος και τι καημός…καλοκαιριάτικα!!

Ακούω λοιπόν: (αν τα άσματα είναι νέα ή παλιά δεν ξέρω…αυτά βάζει ο μουσικός παραγωγός τώρα που γράφω!)

«Θα ‘πρεπε να ‘σουν εδώ…που σε χρειάζομαι»
ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΒΡΕ!!! Ήσουνα βλάκας και έφυγε…και καλά να πάθεις…και τι σημαίνει σε χρειάζομαι;; Νοσοκόμα είναι;;

«Τι μπήκε ανάμεσα μας…τιιιι;;;;» Η βλακεία σας μήπως;;
και συνεχίζει: «θυμήσου ότι κάποτε ταιριάζαμε» κάποτε ταιριάζατε!!! Δεν σημαίνει και δια βίου!!!

«Πάντα μονάχος…πάντα εδώ…»

Σαν τη μικρή Ελένη που κάθεται και κλαίει…ένα πράγμα;

«Αν θα μπορούσα να εκφραστώ με σκέψεις μέσα από το μυαλό…φοβάμαι και το ομολογώ θα τρόμαζα κι εγώ»

…καλά ρε μεγάλε…θέλεις να πεις πόσο πολύ την αγαπάς…και το λες μ’ αυτόν τον τρόπο;;

«Κι αν με βρεις τα χαράματα…εδώ πες μου σε παρακαλώ πως αντέχεις να αφήνεις μια καρδιά σαν το φύλλο να τρέμει στο βοριά!»
Με το ζόρι έρωτας δεν γίνεται…τι να κάνουμε; Να την προσέχεις εσύ την καρδιά σου και φόρεσέ της και κανένα κασκόλ!

«Έχω πονέσει για αυτήν…όλα τα δίνω»

Πάρε…πάρε…όλα τα ξεπουλάμε!! Κράτα καλέ και τίποτα…πώς θα αντέξεις στις κακουχίες;;;!!!

«Τις Κυριακές μου λείπεις Θεέ μου…πιο πολύ»

…και τις άλλες μέρες όχι;;; Φτου σου!!

«Πες πως με θέλεις…πες πως σου λείπω!!»

…με το ζόρι βρε κορίτσι μου γίνεται;;;

«Αχ να γινότανε…να μην σε γνώριζα…να μην σ’ αγαπούσα»

…τι να λέμε τώρα!!!Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα;;

Σταματάω εδώ…


Και σαν να μην έφταναν τα νέα τραγούδια (κατά)θλίψης…έχουμε και τα παλιά που τους αλλάζουν τα φώτα είτε οι διάφοροι dj είτε οι νέοι τραγουδιστές και όποιος αντέχει…ας κάνει διακοπές…οι άλλοι ας κλείσουν ραντεβού με τον ψυχολόγο τους.
«Μου λείπεις εσύ…ναι μου λείπεις εσύ…και νοιώθω να είμαι σα χαμένο νησί…»

Εγώ πάλι αν αισθανόμουν σα χαμένο νησί…μια χαρά θα ήμουν…με τη θαλασσίτσα μου…με την ηρεμία μου...

Γράψτε και κανένα άλλο τραγούδι…χαζοχαρούμενο δεν πειράζει!!! Γράψτε «τι ωραία που είναι η ζωή», «τι ωραία που ερωτεύτηκα μετά από χρόνια», «τι ωραία η παραλία μου», «μας τα έχει κάνει σαλάτα ο υπουργός αθλητισμού». ΚΙ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ κάποιος να πονάει ντε και καλά…γράψτε για αυτόν τον κακομοίρη που διαλύει τη σχέση του…και αυτός πονάει…όλο για τον παρατημένο πρέπει να γράφετε;;; Ξέρεις πόση δύναμη θέλει να φύγει κανείς μετά από 3000 χρόνια από μία σχέση…γιατί τον παρουσιάζετε μόνιμα ως τον «κακό»…και κλαψουρίζετε με τον…εναπομείναντα;; ε;;

Και για να μην παραπονιέμαι θα κλείσω με ένα τραγούδι που μου άρεσε…

Ναι…τι να κάνω…το ξέρω δεν είμαι 15 ετών αλλά μου άρεσε!

(ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ:να πω ότι σέβομαι…όλα τα τραγούδια, τους τραγουδιστές και τους δημιουργούς…απλά μερικές φορές πρέπει να αντιδράσει ο εγκέφαλος μου για να μην μελαγχολήσω μετά από δέκα κλαψιάρικα τραγούδια στη σειρά! Επίσης δεν αποκλείω σε κατάσταση μέθης…και όχι μόνο…να χορεύω καλοκαιριάτικα διάφορα «γλύκα…γλύκα» άσματα…και να μου αρέσουν κιόλας!!...ο καθένας έχει το δικό του bottom line)



Την επόμενη φορά να μην ξεχάσω να σχολιάσω…τις διαφημίσεις!!! Μπμπρρρρρ…!!


Κι αν δείτε πουθενά εκείνες τις δύο τεκιλόβιες…την ξανθιά και τη μελαχρινή ντεεε…να μου τις προσέχετε!!!