Δύσκολα. Μπορεί και να μην το πω για μέρες…ή και για μήνες ολόκληρους…χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αγαπώ κανέναν γύρω μου…απλά δεν βγαίνει.
Από τη άλλη υπάρχουν και στιγμές που με ξεχειλίζει…και το λέω κάθε λεπτό. Γελάω στον κόσμο και αγαπάω.
Ξέρεις όμως τι ανακάλυψα…ότι τελικά με αυτή τη δεύτερη εκδοχή ο κόσμος δεν τα βγάζει πέρα…ναι ο κόσμος δεν τα βγάζει πέρα με την αγάπη.
Όσο δεν μιλάς καθόλου…και δεν λες τίποτα…κανείς δεν λέει και δεν ζητάει τίποτα…καμιά φορά παραπονιέται γιατί είσαι παγόβουνο…μα ουσιαστικά το δέχεται σαν άλλη μία ιδιοτροπία σου.
Μόλις όμως το σ’ αγαπώ σε γεμίσει και τολμήσεις να το πεις…αρχίζει και ο κόσμος να ζητά…το μερίδιο του, τις εξηγήσεις του…τις θυσίες σου…
Γιατί μ’ αγαπάς;
Πώς μπορείς να μ’ αγαπάς;
Δεν με αγαπάς αφού κάνεις αυτό κι εκείνο.
Δεν με αγαπάς αφού δεν κάνεις το άλλο.
Δεν με αγαπάς αρκετά.
Και αναρωτιέμαι αν ποτέ δεν είχα πει το σ’ αγαπώ θα ήταν τότε όλα διαφορετικά;
Θεωρία…μάλλον κοινή…αν όχι και κοινότυπη…
Μα η αγάπη πονάει.
Η αγάπη τυραννάει.
Μα γιατί ένα πράγμα τόσο όμορφο να πονάει…και γιατί να πρέπει να καθαγιαστεί μέσα από την τυραννία…ποιος το ορίζει άραγε αυτό;
Και πάνω απ’ όλα γιατί δεν φτάνει το να αγαπάμε; Γιατί αναμένεται ως απόδειξη και κάποιου είδους θυσία για να γίνει η αγάπη μας πιστευτή; Σε ποιο ιερό…ποιανού θεού-εγωισμού πρέπει κανείς να θυσιαστεί;
Σκέψεις που με τίποτα δεν μπαίνουν σε τάξη γιατί δεν χωράνε στο μυαλό και την καρδιά μου…
Η αγάπη είναι απαλό μετάξι και δεν πονάει…δεν τυραννάει…δεν θυσιάζεται…δεν ζητάει πόνο, εξηγήσεις και θυσίες…απλά υπάρχει και σ’ αγκαλιάζει…όπως μόνο αυτή μπορεί…με μία δύναμη και μία ένταση που ξεπερνάει όρια φυσικά, υλικά, ηθικά…και χρονικά.
Τα δικά μου σ’ αγαπώ πετάνε ελεύθερα και δεν θυσιάζονται στο βωμό καμιάς αγάπης. Γιατί η αγάπη απλά δεν έχει βωμό…κι αν έχει…είναι άλλη αγάπη…διαφορετική…από αυτή που θέλω εγώ.
At 9/27/2006 9:34 π.μ., 
ονειροπόλος πάνθηρ...
καλημερούδια!!
Βρε τέέέρας(πήρες προαγωγή απ'το ανισσόροπη):PPPPP.....αν έγραφα μια σελίδα για αυτό το θέμα ότι έγραψες θα έγραφα.....με μία προσθήκη μόνο....εκεί που νιώθω ξενερωμένος τελείως είναι όταν μου βγαίνει αυτό το "σας αγαπάω όλους όπως είστε βρε παπάρες γιατί ΚΑΙ εσείς με έχετε διαμορφώσει και με διαμορφώνετε κάθε μέρα σ'αυτό που είμαι" και σε κοιτάνε σαν να είσαι εξωγήινος....μπορεί και να είμαι δηλαδή.....μήπως ξέρω?Ούτως ή άλλως χρόνια τώρα έχω την υποψία ότι αυτό που ζω είναι όνειρο και θα ξυπνήσω μια μέρα....matrix κατάσταση....πω-πω χάλια είμαι ε?...γουστάρω πολύ όμως!!!
Στην Αγγλία θυμάμαι κάποιοι συνάδελφοι με λέγανε καλοπροαίρετα "happy dog"....:-)))ωπ...τζούρα καφέ και τζούρα θέα στην καλλυμένη από τα σύνεφα πεντέλη.Καλημέρα είπα?ΚΑΛΗΜΕΡΟΥΔΙΑΑΑΑΑΑ!!!
At 9/28/2006 12:17 π.μ., γιώργος
ο καθένας μας,
δίνει διαφορετική ερμηνεία στην 'αγάπη'
και στον τρόπο που την εκφέρει...
πολλές φορές ο τρόπος μας
ξενίζει και τρομάζει τους άλλους...
το ιδανικό είναι
να βρεις ένα σύντροφο που
να μπορεί να καταλαβαίνει τον τρόπο
που εκδηλώνεις αυτό το συναίσθημα...
καληνύχτα γυριστρούλα
και μη φοβάσαι να εκφράζεις αυτό που νοιώθεις...
At 9/29/2006 12:12 μ.μ., Giramondo
Attalanti...καλημέρα μικρή!!Αλήθεια ψάχνουμε για μπαμπά;; :)
Φιλιά!!
uneverknowinlife...εξωγήινος...ε;;
Ενδιαφέρον!!
Σιγά να μην παραδεχτεί κανείς ευθύνες...κατάλαβες;;
φιλιά
Darthiirάκο...σου είπα ότι βαριέμαι να σε διαβάζω;;Να τη γράφεις την άποψή σου!!!Φιλιά!
γιώργος...σωστά αυτά που λες...να συμπληρώσω μόνο ότι δεν αναφέρομαι μόνο στο σύντροφο...αναφέρομαι γενικά στο πως αντιδράει κανείς όταν τον αγαπάμε...γιατί αγαπάμε και άλλους ανθρώπους...εκτός του συντρόφου...θέλω να ελπίζω!!:) Φιλιά!!
synas...φυσικά και το "σ' αγαπώ" δεν ζητάει το "σ'αγαπώ"...δεν το γράφω πουθενά αυτό!!Ζητάει όμως το επέτρεψε μου...να "σ'αγαπώ"...άσχετα με το τι κάνεις εσύ. Και δεν μιλάμε μόνο για τη σχέση μας...μιλάμε και πιο γενικά...όταν εκφράζουμε κάθε είδους αγάπης.
Στο ερώτημα...ποιος ξέρει να "αγαπάει αληθινά" που μου έθεσες...απλά σε ρωτάω..."γιατί υπάρχει και ψεύτικα;;" Ή αγαπάμε...ή δεν αγαπάμε!! Δεν υπάρχει αληθινό και ψεύτικο στην αγάπη!! Άσχετα με το πως εκφράζεται...ή το πως εξελίσεται!
Και αφού με ρωτάς κι αν ξέρω να αγαπώ (αληθινά...ή και ψεύτικα...:) θα σου πω... πως ναι...γιατί απλά ποτέ δεν ξεχνώ...ακόμα κι όταν φεύγω...και αγαπώ για πάντα...ακόμα και με άλλη μορφή...στην εξέλιξη παίζει το παιχνίδι της και η τύχη!!
πολλά φιλιά!!
Φιλιά πολλά πολλά!!
Τί λες;
Η Αλιφέρη που αγαπούσε όλο τον κόσμο είδες πού έφτασε;