Από την πρώτη στιγμή που το παιχνίδι της ζωής τους έφερε μαζί αυτοί πήγαιναν σε κάποιο βουνό και κοίταγαν την πόλη…περιμένοντας να χαράξει…σπάνια χώριζαν νωρίτερα.

Τους άρεσε να βλέπουν τα φώτα της πόλης, να μαντεύουν που αρχίζει η θάλασσα, να ξεχωρίζουν κτήρια, γήπεδα και λεωφόρους. Να Βλέπουν αεροπλάνα να απογειώνονται και να προσγειώνονται και να κάνουν υποθέσεις για το που πάνε και από πού έρχονται. Να θαυμάζουν τις διάφορες φάσεις της σελήνης και να την κάνουν μάρτυρα του έρωτά τους, ενός έρωτα πάντα παθιασμένου μα και γλυκού ταυτόχρονα, ενός έρωτα σχεδόν πάντα παράνομου μα και νόμιμου συνάμα…ενός έρωτα με μουσική υπόκρουση…

Σ' ακολουθώ στη τσέπη σου γλιστράω
σα διφραγκάκι τόσο δα μικρό
Σ' ακολουθώ και ξέρω πως χωράω
μες στο λακκάκι που 'χεις στο λαιμό

Και πάντα ακολουθούσαν.

Ακολουθούσε ο ένας τον άλλο, ακολουθούσαν το ένστικτο, ακολουθούσαν υποδείξεις, ανάγκες, εμμονές. Και με κάποιο τρόπο…

Σ' ακολουθώ σ' αγγίζω και πονάω
κλείνω τα μάτια και σ' ακολουθώ

Πάντα

Ακόμα και όταν όλα έσπαγαν και οι δικές τους γέφυρες γκρεμιζόταν…ακόμα και όταν άλλα νέα τείχη χτιζόταν…κάποιος ακολουθούσε…και κάποιος υπέκυπτε. Σαν χαλασμένος δίσκος…που έχει κολλήσει η βελόνα και επαναλαμβάνει την ίδια φράση.

Ακολουθείς-υποκύπτω-υποκύπτεις-ακολουθώ. Ακολουθείς-υποκύπτω-υποκύπτεις-ακολουθώ. Ακολουθείς-υποκύπτω-υποκύπτεις-ακολουθώ.

Και εκεί ανάμεσα…η πόλη να τους κοιτά από χαμηλά και να τους κλείνει το μάτι. Και η νύχτα να σκεπάζει με το μαύρο της…τα όσα δεν έπρεπε…

Η αυγή από το βουνό έχει χρώμα χρυσοπορτοκαλί που φτάνει μέχρι και τη θάλασσα…τη θάλασσα που φαίνεται στο βάθος του ορίζοντα. Ένας ορίζοντας που σήμερα που τον κοίταζαν και πάλι από ψηλά ήταν θολός…αν και δεν είχε ομίχλη.

Γιατί ήξεραν ότι νύχτα δική τους δεν υπήρχε πια…

Σφιχταγκαλιάστηκαν και περίμεναν τον ήλιο.

Δεν θυμάμαι αν στο είχα πει…τα μάτια δακρύζουν…όταν βλέπουν τον ήλιο ν’ ανατέλλει…

Για σένα που ξέρεις να ακολουθείς και να υποκύπτεις.