Το παρελθόν ζει μέσα μας…μόνο που πολλές φορές το θάβουμε τόσο καλά που είναι αδύνατον να έρθουμε σε επαφή μαζί του.

Και τα ερεθίσματα που μπορούν να μας ξυπνήσουν, να μας ταρακουνήσουν…δεν μας φτάνουν…όχι γιατί δεν υπάρχουν…απλά γιατί έχουμε κλείσει όλες τις πόρτες του εγκεφάλου μας…τις έχουμε σφραγίσει ερμητικά.
Από φόβο μήπως δεν ξυπνήσουν τίποτα και ανακαλύψουμε ότι τελικά είμαστε νεκροί;
Από ανάγκη μήπως τελικά θυμηθούμε ποιοι είμαστε και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε αυτό που με τόσο κόπο φτιάξαμε; Αλήθεια το φτιάξαμε εμείς ή το έφτιαξαν άλλοι;

Έτσι ακούμε παλιά τραγούδια στο ραδιόφωνο την ώρα που πήζουμε στην κίνηση για τη δουλειά…και σκεφτόμαστε την καλοκαιρινή γιορτή στην οποία το χορέψαμε με εκείνο το ωραίο παιδί της τάξης…πως τον έλεγαν να δεις; Και τι να κάνει άραγε; Αυτά όμως που ξεχνάμε είναι τι σκεφτόμασταν εκείνη την εποχή…τα όνειρα μας, τις ελπίδες μας.

Θυμάσαι που άκουγες τη λέξη γραφείο και έβγαζες σπυράκια; Και τώρα που είπαμε ότι πας;

Μπιιιιιιπ…

Πάλι κίνηση σε αυτό το φανάρι; Μα αν είναι δυνατόν τόσα χρόνια δεν μπορούν να βρουν μία λύση; Από τότε που σου επέτρεψαν οι γονείς σου να βγεις τις πρώτες φορές και να πας στο λούνα παρκ με τους συμμαθητές σου το θυμάσαι…πάντα δεκάδες αυτοκίνητα στην ουρά. Μα που το πήγαν το λούνα παρκ; Όλα τα αλλάζουν οι άθλιοι και φτιάχνουν μαγαζιά…και για μια στιγμή αφαιρείσαι και χαζεύεις μια παρέα εφήβων…μα πως σου μοιάζει εκείνη εκεί η μελαχρινή…αυτή γελάει με την καρδιά της…όπως έκανες και εσύ μια φορά μαζί με τα παιδιά.
Άραγε πόσο καιρό έχεις να το κάνεις, να γελάσεις χωρίς να σκεφτείς;

Μπιιιιιιπ…

Στρίβουμε αριστερά. Άραγε είναι ο πιο σύντομος δρόμος για τον προορισμό σου; Μπα…απλά χωρίς καν να το θέλεις ακολουθείς μηχανικά τη διαδρομή…αυτή που κάνατε πολλές φορές μαζί. Τα Goody’s ήταν μόνιμη στάση. Άραγε είναι τυχαίο που ακόμα τις λίγες φορές που πηγαίνεις παίρνεις πάντα ένα «club»…δεν έχεις δοκιμάσει και τίποτα άλλο…γιατί άραγε;

Μπιιιιιιπ…

Πού στο καλό είμαι; Πώς βρέθηκα εδώ κάτω; Τα απαγορευτικά σας…μου κάνουν τη ζωή δύσκολη. Να στρίψω;
Το παρκάκι, θυμάσαι τη μέρα που περπατάγαμε κάτω από τη βροχή; Ευθεία;

Μπιιιιιπ…

Υποχρεωτική πορεία δεξιά.
Το μπασκετάκι. Άραγε θα με έκοβες ακόμα αν δοκίμαζα να κάνω αριστερό μπάσιμο;

Μπιιιιιιπ…

Stop.
Γωνία…πού πήγε το μανάβικο του κυρ Αντρέα; Τη μέρα που έσπασα «το ξερό μου κεφαλάκι» τρέχοντας με τον μαϊντανό στο χέρι για να μαγειρέψω για την καλή σου τη θυμάσαι; Εγώ κάθε μέρα…χαϊδεύω το ανεπαίσθητο σημαδάκι πάνω από τη μύτη μου και σε σκέφτομαι.

Μπιιιιιιπ…

Λεωφόρος.
Kίνηση…πώς λεγόταν εκείνος ο σταθμός που ακούγαμε και παίρναμε τηλέφωνο τα βράδια…λέγοντας χαζομάρες…χαζομάρες; Ήταν άραγε χαζομάρες; Μα γιατί δεν τον βρίσκω;

Μπιιιιιιπ…

Κίτρινο σχολικό.
Mία μέρα θα κοιμάσαι εσύ…μία εγώ…να μην χάσουμε το σχολείο…πόσο να ήμασταν; 6 χρονών; Με κοιτάει;;;…κοίτα εσύ να μου πεις!...πόσο να ήμασταν…14;

Μπιιιιιιπ…

Πλατεία.
«Πάμε πλατεία;»…καρέκλες και τραπεζάκια παραδοσιακού καφενείου…παγωτό καϊμάκι και συζητήσεις επί παντός του επιστητού…άλλαξαν διακόσμηση…έγιναν καναπέδες και καφέ espresso…για συζητήσεις γρήγορες και ουσιαστικές.

Μπιιιιιιπ…

Φανάρι κόκκινο…που θες να πάω;
Πιτσαρία…τριαντάφυλλο ξεπροβάλει από το μανίκι που θέλεις να σου γυρίσω.

Μπιιιιιιπ…

Λεωφορείο…μπλε, φυσαρμόνικα.
Με περιμένεις ακόμα στο τέρμα με μία σοκολάτα στο χέρι;

Μπιιιιιιπ…

Σαμαράκι.
Δεν γράφουμε πια…δεν μιλάμε...

Μπιιιιιιπ…

Προσοχή έργα…

Μπιιιιιιπ…

να πάρει…ας στρίψω…

Φτου!

Αδιέξοδο!!!