Το σπίτι ευρύχωρο μα δεν με χωράει

…και οι τοίχοι έρχονται προς το μέρος μου ακόμα και αν κάθομαι και τους κοιτώ μαρμαρωμένη

Η πόλη μου τεράστια μα δεν με καλωσορίζει

…και οι δρόμοι έχουν την τάση να με πηγαίνουν σε μέρη που σίγουρα δεν θέλω να πάω

Η χώρα μου απέραντη μα με πληγώνει

…και οι αμμουδιές της με καίνε, οι θάλασσες τις με πνίγουν, οι άνθρωποί της με αγνοούν

Εσύ που θα έπαιρνες όλους τους ρόλους…δείλιασες…

Κι εσύ που με λαχτάρα περίμενα δεν ήρθες …λάθος μου…λάθος μου;

Και πάλεψα, και προσπάθησα και αντέδρασα

…μα κουράστηκα…

και είναι λίγοι αυτοί που θα ήθελα να είναι πολλοί

…και αισθάνομαι τόσο…μα τόσο… … …

και αλλάζω σελίδα…αλλάζω ζωή

Καλό ταξίδι Raf…

Θέλω μόνο να ελπίζω…ότι…η κρυφή γωνιά που είχες…θα συνεχίσει να υπάρχει…για να έχω την ελπίδα ότι μια μέρα θα τη βρω…και θα μπορώ να σου πω : "είσαι εσύ γι αυτό, και γι αυτό και γι αυτό... και γιατί σε ξέρω"