Στην νεότατη ηλικία των 30 παρά/και κάτι το φοβερό boy το οποίο και τυραννάς εδώ και κάτι χρόνια…παίρνει το σοβαρό του ύφος, ναι αυτό που θα ήθελες να έχει όταν του μιλάς για τα ψυχοβγαλτικά σου κι εκείνος σε κοροϊδεύει, και σου λέει:
«Νομίζω ότι πρέπει να σκεφτείς σοβαρά το να έρθεις να μείνουμε μαζί.»
Δεν ξέρω για ποιο λόγο το boy μου όταν θέλει να πει τα «σοβαρά του» επιλέγει πάντα την ώρα του φαγητού. Ή μάλλον το ξέρω…είναι επειδή εγώ δεν σκέφτομαι αυτά που λέει…και με τη μπουκιά στο στόμα λέω…μάλλον μουγκρίζω… «μμμ»…το οποίο και μεταφράζει σε «ναι». Εγώ για να μην χαλάσω τη δική μου την ηρεμία…και για να μην μου κρυώσει το φαγητό…τον αφήνω να συνεχίζει και να αναλύει τη θέση του…ελπίζοντας ότι την επόμενη μέρα θα έχει ξεχάσει το θέμα.
«Λοιπόν…πότε θα το κανονίσεις;»
«Ποιο;»
«Τη μετακόμιση!»
Φτου…να πάρει…να πάρει δεν το ξέχασε. Και έχει διαλέξει πάλι τη σωστή ώρα για να συνεχίσει το «σοβαρό του θέμα»!
Έχω ξύπνημα…αργής καύσης…ανοίγω το ένα μάτι, το ξανακλείνω…ανοίγω το άλλο, το ξανακλείνω…επαναλαμβάνω τη διαδικασία για καμιά δεκαριά φορές. Σηκώνομαι με μισόκλειστα μάτια…ανοίγω τα πατζούρια βρίζω τον καιρό…ανεξαρτήτως εποχής…έχει κρύο…γιατί έχει κρύο…έχει ζέστη…γιατί έχει ζέστη. Οι σκέψεις που περνάνε από τον δύο γραμμάρια εγκέφαλο μου είναι…μηδέν…δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα!
Αυτή λοιπόν τη στιγμή επέλεξε το πονηρό boy…για να με αιφνιδιάσει και να πάρει μία υπόσχεση…και δεν έφτανε που διάλεξε την κατάλληλη στιγμή…είχε και τη διαβολική ιδέα να φέρει μία κούπα καφέ και να την κουνάει κάτω από τη μύτη μου…παράδεισος.
«Θα φέρνεις κάθε μέρα καφέ;»
«Δεν στον φέρνω πάντα;»
Είπαμε δεν είναι η ώρα μου για διαπραγματεύσεις…αυτό είδα…αυτό είπα.
Γρήγορα ξύπνα και πέρνα στην άμυνα…ξύπναααα
«Ναι καλέ μου δεν ξέρω αν το θυμάσαι…εγώ ζω στη Χώρα Γ, άσε που σκεφτόμουν να γυρίσω στη χώρα Ε και εσύ εκτός προγράμματος ζεις στη χώρα Ι…δεν το βλέπεις λίγο περίπλοκο;»
«Τώρα το θυμήθηκες; Τόσα χρόνια δεν το σκεφτόσουν;»
Και ναι…αρχίζει η σκηνή… «εσύ που με εξέθεσες στην άτιμη αυτή κοινωνία».
«Και γιατί να το σκεφτώ…και πάνω απ’ όλα με τι να το σκεφτώ;»
«Μπορείς να είσαι σοβαρή;»
«Ποτέ!»
«Ναι το ξέρουμε…λοιπόν ξέρεις ότι εγώ στη χώρα Γ και στη χώρα Ε θα ερχόμουν ευχαρίστως αλλά δεν μπορώ να δουλέψω…ενώ στη χώρα Ι όλα πάνε μια χαρά…και είμαι και μοναχοπαίδι τι να κάνω με τους γονείς μου;»
Τώρα μάλιστα…
«Εσύ παντού μια χαρά είσαι, μιλάς γλώσσες, είσαι κοινωνική…»
«Και ως γυναίκα όλο και σε κάποια κουζίνα μπορείς να έχεις μία θέση!!»
«Γίνεσαι κυνική!»
«Δεν γίνομαι, είμαι!»
Από πού στο καλό να φύγω…τώρα;…Βοήθεια!
«Κοίτα είμαστε σε μία ηλικία που πρέπει να πάρουμε αποφάσεις, αν δεν μείνουμε μαζί…πώς θα καταλάβουμε αν μπορούμε να συνεχίσουμε;»
Μπορούμε να συνεχίσουμε το διάλογο σε τρεις αιώνες παρακαλώ;
«Ναι ξέρεις πρέπει να δούμε…έχω υποχρεώσεις στη Γ… να το συζητήσω και με τους δικούς μου…και να δούμε»
Πες ναι…ναι…ναι
«Νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε σχέδια και να πάρουμε αποφάσεις…άσε τις δικαιολογίες»
Είναι νωρίς σου λέω και είναι άδικο να πάρω αποφάσεις τη στιγμή που κοιμάμαι!
«Θα μεγαλώσεις επιτέλους;»
Μα γιατί;
«Μεγάλη είμαι…εσύ θέλεις να με γεράσεις!»
«Έχεις καταλάβει τι ηλικία έχουμε;»
«Μίλα για σένα…εμένα μια χαρά είναι η ηλικία μου!!»
Δεν μου έφτανε η μάνα μου με αυτήν την ερώτηση…κάθε φορά που η κόρη κάποιας γνωστής φόραγε το πολυπόθητο άσπρο φορεματάκι…τώρα και το boy περνάει στην επίθεση!
«Δεν με αγαπάς…»
Αυτό λέγεται χτύπημα κάτω από τη μέση!
«Μα…»
Μαμούνια…
Ένα χρόνο μετά…από διαπραγματεύσεις…τα μπογαλάκια μου (όσα δεν πούλησα στο ebay)…μαζί με εμένα αφήνουν τη χώρα Γ και ξεκινάνε να ζουν κάτω από την ίδια στέγη με το boy…στη χώρα Ι.
Ε… ρε… Γλέντια!!!
Συνεχίζεται…
Συνεχίζεται;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
At 7/11/2006 4:26 μ.μ., 
bidibis
Καλέ εσύ είσαι η super γιαγια (θυμάσαι την παλια καλή αγγλική σειρά;)! Μια χαρά τα λες!
Μακάρι και εγώ στην ηλικία σου να τρέχω με πιπίνια, όπως εσύ τώρα με τα τεκνά. Το πάθος που έχεις για τη ζωή, το αποδίδω στην ευρωπαϊκή σου κουλτούρα. Είναι σχεδόν απίθανο να δεις ελληνίδα γιαγιά να μιλάει ανοιχτά για τέτοια θέματα. Το πιθανότερο είναι ότι στα 84 τους είτε φοράνε μαύρα και τσεμπέρια, είτε έχουν παραιτηθεί τελείως από τη ζωή και δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για τίποτα. Και πάλι μπράβο!!! Στην πραγματικότητα δεν είσαι 84, αλλά τέσσερις 21χρονες στη συσκευασία της μιας. Και ξανά μπράβο!
Να τους προσέχεις όμως τους πιτσιρικάδες, διότι ναι μεν μπορεί να σου προσφέρουν προδέρμ και ζεστασιά, αλλά από την άλλη μπορεί και να εποφθαλμιούν την περιουσία σου, η οποία, κατά πάσα πιθανότητα, είναι… πολύ μεγάλη.
Η συγκατοίκηση θέλει προσοχή. Ο γάμος, έτσι όπως τον αντιλαμβάνεται ο μέσος Έλληνας, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Αν το αμόρε καταφέρει και σε τυλίξει και σε κάνει να πεις το μεγάλο ναι, εγώ φιλικά σε συμβουλεύω να μετριάσεις τον ενθουσιασμό σου, να σκεφτείς καλά τι θέλεις να κάνεις, και με όλο το θάρρος και το θράσος που διαθέτεις να του ζητήσεις …προγαμιαίο συμβόλαιο. Μην ξεχνάς ότι ο γάμος δεν είναι τίποτα άλλο από μια νομική σύμβαση, μια απλή δικαιοπραξία – στην οποία υποκριτικά η κοινωνία αποδίδει πολύ μεγαλύτερη σημασία από αυτή που πρέπει- και δεν πρέπει να τον παίρνεις και πολύ στα σοβαρά. Μια περιπέτεια είναι. Αυτά, βέβαια, μάλλον τα ξέρεις εσύ, καθώς φαντάζομαι ότι όλα αυτά τα χρόνια πιθανότατα έχεις κάνει αρκετούς γάμους! Έτσι είναι οι εκκεντρικές γιαγιάδες. Μια ζωή παραμυθένια, μια ζωή σαν της Χριστίνας Ωνάση… με happy end όμως!
Για το θέμα των διακοπών που ανέφερες στο προηγούμενο ποστ…
Μια καλή ιδέα είναι να πάτε στην Αιδηψό – έχει τα καλύτερα ιαματικά λουτρά.
Αν πάλι θέλεις βουνίσιες καταστάσεις, σου συνιστώ την Αριδαία Πέλλης. Με το μπικινάκι σου και με το τεκνάκι σου θα μπορείτε ελεύθερα και ανενδοίαστα να κυλιέστε με τις ώρες μέσα στα λασπόλουτρα και τους αγρούς. Έχω ακούσει επίσης ότι διεξάγονται και αγώνες λασπομαχίας: σέξυ γιαγιάδες παλεύουν μέσα στις λάσπες και η νικήτρια κερδίζει μια βραδιά για τίλιο με τον Mr Έδεσσα.
Τέλος, εύχομαι να μη με θεωρείς έναν απλό κεφτεδολάγνο-κεφτεδοφάγο του κοινού μπλογκικού δικαίου, αλλά ως κάτι… ίσως ανώτερο από κεφτεδιστή!
ΥΓ. Πλάκα-πλάκα η εργοτελίνα πιο γριά από εσένα είναι, αλλά δεν έχω θίξει ποτέ το δικό της θέμα. Είχα προτείνει όμως να αυτοαναγορευθεί η Κρήτη σε ανεξάρτητο βασίλειο με εσένα βασίλισσα και εκείνη ισόβια πρωθυπουργό.
At 7/11/2006 7:29 μ.μ., Giramondo
FunKy_MouToN: Άσε προβατάκι και όσο είναι επιλογή και "ένα αύριο" θα γυρίσεις κάτι γίνεται...διαφορετικά...σνιφ σνιφ!:)
BadlyDrawnBoy: Πώς τα λες βρε αγοράκι μου εσύ;; Λες να σε βάλω στα μελλοντικά μου σχέδια...χιχιχι...και στη διαθήκη μου φυσικά!!
Δεν μιλάει ελληνικά καρδιά μου!! Αλλά στην Αιδηψό θα τον πάω μιας και λες ότι είναι τόσο ωραία και διασκεδαστικά!
Οι δημοκρατικές σου απόψεις περί Κρήτης με αφήνουν άφωνη!!!Είναι η εργοτελίνα πιο μεγάλη από εμένα;;; θα πάω να το κοιτάξω!
Darthiir:...δεν πας στον πάγκο σου λέω εγώ...και άσε τις εξυπνάδες!!:ρ
γιώργο:...εσύ πάντα θετική ενέργεια...ευχαριστώ!!!
Καλησπέρες
At 7/12/2006 8:10 μ.μ., Giramondo
Attalanti...παιδί μου αν υπάρχουν διάφορες αστρικές αλλαγές να τις λες στη μαμά γιατί έχει μαύρα μεσάνυχτα!:)Οι αλλαγές έχουν γίνει εδώ και 2-3 μήνες...πότε λες να με σώσει καμιά πανσέληνος, κάτι σε ανάδρομο...κάτι; Σματς
kaTeRINa: Εσείς τα νέα παιδιά...όλα θετικά τα βλέπετε!!! :)ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΤΕ!!! :)Εγώ στα 84...τι ψάχνω;;; ;)
Darthiir...εγώ σεμνά;...εσύ σεμνά!!! :ρ
φιλιά
At 7/12/2006 9:17 μ.μ., Mantalena Parianos
Mοιάζει οξύμωρο, αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθε φορά που μου έλεγαν "να μεγαλώσω", το αντιλαμβανόμουν σαν να μου έλεγαν να πάψω να αναπτύσσομαι. Να φτάσω σε ένα επίπεδο προβλέψιμο και ασφαλές, και να μην τρομάζω κανέναν.
Είτε ήταν σχέση ερωτική, είτε με τους γονείς μου: όλοι θέλουν να τρώμε όλο μας το φαϊ και να είμαστε καλά παιδάκια...
At 7/12/2006 10:25 μ.μ., Attalanti
Τουλάχιστον, εκεί στα ξένα, θα έχεις ελληνκή γραμματοσειρά στον υπολογιστή σου; Πρέπει, πρέπει, πρέπει! Είσαι πολίτης του κόσμου, αλλά το blog σου δε γίνεται να γράφεται αλλιώς, ε; Ε;
Επίσης, εκεί στα καινούρια, έχεις καλές ευκαιρίες να ψωνίσεις καινούρια σεντόνια (όχι απ' αυτά που μας συνηθίζεις, από τα άλλα, τα... απαλά) και μπορείς να τρως ωραίο παγωτό αντί για φαγητό! Pas mal, maman, pas mal!
At 7/12/2006 10:31 μ.μ., Giramondo
Attalinti...ο pcάκος μου είναι γερμανός...αλλά μιλάει ελληνικά...οπότε όλα μία χαρά!!
Τα σεντόνια είναι η αλήθεια ότι δεν με απασχολούν και πολύ(φτου μου ξέρω!!τι νοικοκυρά είμαι εγώ;;)
Τώρα για το παγωτό...ίσως και να έχεις δίκιο... :)
Να σε ρωτήσω...αυτόν εκεί από πάνω...αυτό που δεν έχει τρόπους και που μας βγάζει τη γλώσσα τον θέλεις για αδελφό;;;
σματς
At 7/12/2006 10:33 μ.μ., highfidelityshow
Δεκτό και συγγνώμη!
Από την άλλη αν όντως η συζήτηση έγινε όπως την έγραψες πρέπει να έχετε πολύ πλάκα εσείς οι δύο! :)
«Νομίζω ότι πρέπει να σκεφτείς σοβαρά το να έρθεις να μείνουμε μαζί.»
#Όταν παίρνουν αυτό το ύφος του "πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά" είναι αλήθεια πως είναι κάπως τρομακτικό στην αρχή.
«...δεν το βλέπεις λίγο περίπλοκο;»
#Βρε θες ή δε θες? Ναι ωραία είναι περίπλοκο! Εσύ θες ή δε θες?
«Τώρα το θυμήθηκες; Τόσα χρόνια δεν το σκεφτόσουν;»
#Σωστό κι αυτό.
«...και είμαι και μοναχοπαίδι τι να κάνω με τους γονείς μου;»
#Χμμμ.
«Εσύ παντού μια χαρά είσαι, μιλάς γλώσσες, είσαι κοινωνική…»
#Τώρα είναι επιχείρημα αυτό?
«Και ως γυναίκα όλο και σε κάποια κουζίνα μπορείς να έχεις μία θέση!!»
#Είσαι κυνική!
«Κοίτα είμαστε σε μία ηλικία που πρέπει να πάρουμε αποφάσεις, αν δεν μείνουμε μαζί…πώς θα καταλάβουμε αν μπορούμε να συνεχίσουμε;»
#Εδώ σοβαρεύει το πράμα.
«...άσε τις δικαιολογίες»
#Άσε τις δικαιολογίες.
«Θα μεγαλώσεις επιτέλους;»
#Είναι ανάγκη? Δε γίνεται να μετακομίσεις χωρίς να μεγαλώσεις?
«Μεγάλη είμαι…εσύ θέλεις να με γεράσεις!»
#Καλά του τά'πες!
«Έχεις καταλάβει τι ηλικία έχουμε;»
#Δεν τα λένε αυτά παλικαρά μου!
«Μίλα για σένα…εμένα μια χαρά είναι η ηλικία μου!!»
#Καλά του τά'πες!
«Δεν με αγαπάς…»
#Άουτς!
Πάντως αν είναι καλό παιδί τον αποπήρες λίγο τον άνθρωπο κι εσύ...
At 7/12/2006 10:48 μ.μ., Attalanti
Λοιπόν (σηκώνω μανίκια),
Αγαπητέ Zero,
έχεις δύο επιλογές.
1. Γίνεσαι αδερφός μου και υιος της και, ως υιος (όχι της γρίπης, ξέρω τι θα πεις) πρέπει να σέβεσαι και ν' αγαπάς τη μητέρα (giramondo, όχι φύση λέμε)!
2. Παραμένεις ένα άσπλαχνο και άκαρδο σκουλίκι που πειράζει τη μαμά μου και θα σε πατήσω κάτω, θα σου... και θα σου....(κάνω αέρα) και σιγά που φοβήθηκες, αλλά όποιος τα βάζει με τη μαμά μου δεν γλιτώνει!
Επειδή, λοιπόν, είσαι και εσύ ένα γλυκό και τρυφερό Ταυράκι, σε καλούμε στην οικογένεια (αλλά αν δεν έρθεις δεν θα στενοχωρηθώ, γιατί θα μου μείνει όλη η περιουσία, σε όλες τις ηπείρους)!
Υ.Γ. Καλά τα είπα μαμά;
At 7/12/2006 11:11 μ.μ., highfidelityshow
Αγαπημένη attalanti αδελφούλα μου, προτιμώ να ανοίξω την κουρτίνα 1! Αν και μου πήρες τις ατάκες (βλ. γρίπη & φύση)!
Αχ, είμαι πολλλύ χαρούμενος βρε παιδιά που επιτέλους βρήκα κι εγώ μία οικογένννεια να με αγκαλιάσει και να κουλουριαστώ κάτω από τις ζεστές και στοργικές φτερούγες της! Και θα είμαι πολλλύ καλό παιδί, θα δείτε! Θα έχω πάντα καραμελλλίτσες για την αδελφούλα μου στη τσεπούλα μου, και θα φέρνω λουλουδια στη μανούλα κάθε πρωτομαγιά! Θα πάψω να είμαι ένα lost boy και θα χαιρετίσω μια για πάντα την Neverland... (ας με σταματήσει κάποιος)
:)
να ένα ακόμα γιουβαρλάκι
τώρα πάω να διαβάσω το ποστ