Μια φορά κι ένα καιρό ήταν η μικρή Αρκουδίτσα. Η Αρκουδίτσα γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μία μεγάλη πόλη…μία πόλη σαν την Αθήνα. Την πόλη αυτή η Αρκουδίτσα την αγαπούσε.

Μεγαλώνοντας και για διάφορους λόγους έζησε στο εξωτερικό και ταξίδεψε πολύ. Της άρεσε να βλέπει νέα μέρη, πώς ζούσαν οι αρκούδες σε άλλες χώρες, τι έτρωγαν, τι γλώσσα μίλαγαν…ότι μπορούσε να μάθει…και ήταν νέο και διαφορετικό το μάθαινε η Αρκουδίτσα.

Κάποτε όμως ένοιωσε νοσταλγία…και είπε να κάνει ένα διάλειμμα. Να πάει να δει και πάλι από κοντά τη δική της την πόλη…αυτή τη μεγάλη που μοιάζει με την Αθήνα!

Μια και δυο λοιπόν πήρε το αεροπλάνο…και να την!

Λίγο θορυβώδη τη βρήκε την πόλη της αλλά της άρεσε, πεζοδρόμια δεν είχε αλλά της άρεσε, πολλά αυτοκίνητα…αλλά της άρεσε…να μην τα πολυλογούμε…όλα της άρεσαν γιατί ήταν ο τόπος ο δικός της. Έβλεπε τα στραβά και χαμογέλαγε.

Ένα όμορφο πρωινό είπε να βγάλει το σκυλάκι της βόλτα (ναι η αρκουδίτσα έχει και σκυλάκι!). Αμέριμνη δεν ήταν και πολύ στενοχωριόταν που φόραγε στο σκυλάκι της λουρί…αλλά η κίνηση ήταν έντονη και τα πεζοδρόμια είχαν γίνει χώροι στάθμευσης αυτοκινήτων! Τι εντολές να δώσει στο σκυλάκι της…και που να πάει το καημένο; Για την ασφάλειά του λοιπόν το είχε δεμένο.

Αργότερα βρήκαν ένα κομμάτι πεζοδρομίου ελεύθερο…το σκυλάκι πήδαγε χαρούμενο «λύσε με…λύσε με!!» φώναζε…η Αρκουδίτσα όμως έκανε πως δεν άκουγε…ήξερε ότι το όνειρο αυτό θα τελείωνε σύντομα…για την ακρίβεια…στα επόμενα μέτρα! Περπάταγε όμως χαλαρή…τι μπορούσε να τους συμβεί στο πεζοδρόμιο;

Ξαφνικά βλέπει ένα αυτοκίνητο να έρχεται με ταχύτητα προς το μέρος της…ίσα που πρόλαβε να ακινητοποιήσει το σκυλάκι που χοροπήδαγε χαρούμενα δίπλα της…όταν είδε τη μπροστινή ρόδα του οχήματος να σταματάει ακριβώς δίπλα από τη φατσούλα του μικρού της φίλου!

Ο αρκουδόμαγκας που είχε ως στόχο να παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο ανεξάρτητα από το ποιος βρισκόταν εκεί…κοίταξε με ύφος βαρύ…αδιαφόρησε και συνέχισε τη δουλειά του…με προσοχή τουλάχιστον αυτή τη φορά ώστε να μην φάει κανέναν λάχανο!

Η Αρκουδίτσα δεν είπε τίποτα και έφυγε.

Μούρης: "Μαμά Giramondo ζόρικα τα βλέπω τα πράγματα εδώ!"

Αφιερωμένο στο Μούρη μου…που ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα…διαφορετικά θα με είχατε δει στις ειδήσεις για τη δολοφονία του αρκουδόμαγκα!

Επίσης σε μερικούς άντρες οδηγούς της Αθήνας…ναι παιδιά να δεχτούμε ότι οι γυναίκες οδηγοί πρέπει να πάνε στην κουζίνα τους…να πάτε όμως και εσείς να «εκτονωθείτε»…γιατί μας έχει φάει η μ@λ@κ!@ στους δρόμους!!

Ειδική αφιέρωση σε άλλο αρκουδόμαγκα που αφού στρίμωξε καλά-καλά το τουτούνι του μου είπε να καλέσω το 166 (άσχετο!!;;!!)…εγώ όμως χώρεσα…καλέ μου…εσύ ακόμα εκεί είσαι;;;;