Πάνε στον παράδεισο; Και οι αγάπες οι παράνομες, οι αμαρτωλές πάνε στην κόλαση;
Και είναι ο ίδιος ο παράδεισος και η ίδια κόλαση που θα πάμε και εμείς…αργότερα;
Έχει μεγάλη σημασία για μένα αυτό!
Γιατί αν υπάρχει ειδικός παράδεισος και κόλαση για τις αγάπες που πέθαναν…τότε εγώ δεν θα μπορέσω να τις ξαναδώ…και είχα τόσα πολλά να τους πω.
Αν πάλι είναι να συναντηθούμε…στην κόλαση και στον παράδεισο…τότε κάποιες αγάπες θα τις χάσω…ανάλογα με το που θα βρεθώ…εκτός…
Εκτός και αν μας δώσουν άδεια από το Inferno και το Paradiso για να συναντηθούμε έστω και για λίγο στο Purgatorio…γιατί έχω τόσα…μα τόσα να σας πω.
Αγάπες μου που σας σκότωσαν…πονάτε ακόμα; Έκλεισαν οι πληγές σας;
Συγνώμη σας ζητώ που δεν σας προστάτεψα…
Αγάπες μου που σας σκότωσα…θρηνείτε ακόμα; Σταμάτησαν τα δάκρυά σας;
Συγνώμη σας ζητώ που δεν σας πίστεψα…
Αγάπες μου παράνομες …διψάτε ακόμα; Χόρτασαν τα χείλη σας;
Συγνώμη σας ζητώ που σας ξελόγιασα…
Και εσύ αγάπη- χαρακιά που στέκεσαι παράμερα…πως τα περνάς;
Χαμογελάς;
Με ρωτάς πώς τα περνώ εγώ;
Μα όπως τα προέβλεψες!
Πληγώθηκα και πλήγωσα, σκοτώθηκα και σκότωσα, χτυπήθηκα και χτύπησα με λίγα λόγια αγάπησα και αγαπήθηκα.
Πάντα πρώτη εγώ…όπως και παλιά…όπως με δίδαξες…πρώτα με πλήγωναν και μετά πλήγωνα…πρώτα με χτύπαγαν και μετά χτύπαγα…πάντα πρώτη αγαπούσα.
Χαμογελάς;
Έτσι ήσουν πάντα εσύ…πάντα χαμογελούσες…ποτέ δεν γελούσες…και αν ήμουν τότε πιο σοφή ίσως και να είχα καταλάβει…πως ήσουνα αγάπη μοναδική μα απατηλή.
Υ.Γ. : Μου είχες πει κάποτε ότι δεν ξέρω να χρησιμοποιώ τη δύναμη της γυναίκας…που είναι τεράστια. Το θυμάσαι; Έμαθα να την χρησιμοποιώ…μα δεν ξέρω αν μου αρέσει.
At 6/19/2006 6:59 μ.μ., 
Attalanti
Για μένα, οι παλιές αγάπες δεν πάνε μακριά - δεν πάνε πουθενά. Τις κουβαλάμε μέσα μας, έστω και στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Ένα όνειρο αρκεί για να τις σκεφτούμε πάλι, και σίγουρα εκείνες χαμογελούν με αυτά που μας έμαθαν. Μπορείς να γράψεις για αυτές, αλλά θέλει παραπάνω για να τις ξορκίσεις μακριά.
At 6/19/2006 10:53 μ.μ., Giramondo
Πολλά μένουν μέσα μας σοφή μου Attalanti-ταλαντούχα...κάποια άλλα όμως χάνονται και είχα την ελπίδα να τα ξαναβρώ...έστω και για μια στιγμή.
Memento δεν είναι και τόσο προσωπικό το θέμα...το έναυσμα...ίσως...μα όχι το θέμα...εκτός και αν είσαι από τους τυχερούς που είχε μία και μοναδική αγάπη στη ζωή του και κρατάει ακόμα!!!Αν είναι έτσι σε ζηλεύω!!!(είδες τελικά δεν τα κατάφερες με την έκθεση...αλλά τώρα με έκανες να βράζω στο ζουμί μου!!!);)
φιλιά
At 6/20/2006 1:57 π.μ., highfidelityshow
Οι παλιές αγάπες? Δεν υπάρχουν... Γιατί πολύ απλά δε παλιώνουν ποτέ. Αγάπη είναι, όχι σχέση!
Και είναι άμεσα συνδεδεμένες με μας? Γιατί? Γιατί είναι μέρος της ζωής μας. Είναι μέρος του εαυτού μας. Αυτό είναι σημαντικό.
Χωρίς αυτές δεν θα ήμασταν αυτό που είμαστε. Ναι... Μας έμαθαν πολλά! Και για να μάθεις πρέπει να παιδευτείς.
Γι'αυτό όποιος αγαπά παιδεύει και παιδεύεται! Και δεν είναι ένας που παιδεύεται, είναι δύο. Να το θυμάσαι αυτό.
Δε πάνε ούτε στον παράδεισο ούτε στην κόλαση. Πάνε όπου πάμε εμείς. Γιατί τις μεταφέρουμε μέσα μας.
Και ενίοτε όπου πάει και το άλλο μισό.
At 6/20/2006 11:50 π.μ., Aphrodite
Mόλις το έστειλα στον Γάτο, στο ποστ που με φιλοξένησε - Σαντορίνη για δυνατούς λύτες... Ελπίζω να μην τα πάρεις μαζί μου, αλλά πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να το διαβάσουν πολλοί αυτό που έγραψες... Μη μου θυμώσεις πληηηηζ!
**********
Δε μπορούσα ν'αντισταθώ να παραθέσω ένα κομμάτι από το blog της giramondo (εμφανίστηκε με σχόλιό της εδώ Saturday, June 17, 2006 8:56:07 PM).
Το έγραψε χτες και νομίζω ότι μαζεύει σε λίγες αράδες αυτά που λέγονται σ'αυτό το post, το επόμενο του doncat & το μεθεπόμενο του marios p. Δεν πήρα καμμία άδεια, το ομολογώ, αλλά η παρόρμηση ήταν τέτοια που δεν μπορούσα ν'αντισταθώ.
Χάζευα για πολλήν ώρα την οθόνη... Συγνώμη προκαταβολικά!
:-)
**********
"...Αγάπες μου που σας σκότωσαν…πονάτε ακόμα; Έκλεισαν οι πληγές σας;
Συγνώμη σας ζητώ που δεν σας προστάτεψα…
Αγάπες μου που σας σκότωσα…θρηνείτε ακόμα; Σταμάτησαν τα δάκρυά σας;
Συγνώμη σας ζητώ που δεν σας πίστεψα…
Αγάπες μου παράνομες …διψάτε ακόμα; Χόρτασαν τα χείλη σας;
Συγνώμη σας ζητώ που σας ξελόγιασα…
Και εσύ αγάπη- χαρακιά που στέκεσαι παράμερα…πως τα περνάς;
Χαμογελάς;
Με ρωτάς πώς τα περνώ εγώ;
Μα όπως τα προέβλεψες!..."
Καταλάβατε τώρα γιατί?...
At 6/20/2006 12:16 μ.μ., Giramondo
Καλησπέεεραα σε όλους!!!
γιώργος: Η αλήθεια είναι πως πάντα αγάπες θα είναι...μα πειράζει να μπορέσω να τους το πω...μια φορά ακόμα!;!;!
Καλώς μας ήρθες!
»»»»
Darthiirακο! Κοίτα να δεις που και με τη λήθη έχω πρόβλημα εγώ!!!
Φιλιά επαναστάτη!!!
»»»»
aphrodite:Γειά σου καλή μου!Χαίρομαι κυρίως που σου άρεσε...γιατί σημαίνει ότι εκπέμπουμε στις ίδιες συχνότητες...και αυτό για μένα είναι πολύ πολύ σημεντικό!!
(για να πάψω να αισθάνομαι παράξενη!!:P )
Από εκεί και πέρα τα blog είναι επαφή και διάλογος...οπότε πάρε ότι θέλεις...και χρησιμοποίησε το όπως θέλεις!!!
πολλά φιλιά
At 6/20/2006 4:41 μ.μ., Little_Pat
Αγάπη; Υπάρχει αληθινή αγάπη; Και τι εννοούμε λέγοντας 'αληθινή αγάπη'; Και τι σχέση έχει αυτή με τον πόνο, την θλίψη και τη μελαγχολία; Και με τα δάκρυα, και τα χτυπήματα; Και τις φωτογραφίες και τα γράμματα, που κάψαμε όλοι; Και τα δώρα που πετάξαμε, ή κρατήσαμε; Και τα τραγούδια, που αφιερώσαμε και ακόμα τα ακούμε με ανάμεικτα συναισθήματα; Και τις ώρες τις ατέλειωτες συλλογισμού και απολογισμού; Και με το σήμερα, μετά από τότε, που πέρασε, αλλά μοιάζει σα μόλις πριν;
Φφφφ... δε ξέρω που πάει κι αν πάει κάπου. Νομίζω πως η attalanti το έθεσε περισσότερο εύστοχα. Τις κουβαλάμε αυτές τις 'αγάπες', ακόμη κι αν υποκρινόμαστε πως δε τους δώσαμε σημασία, τις προσπεράσαμε, ή μας προσπεράσανε. Χαθήκαμε από αυτές, κι αυτές από εμάς με πολιτισμένο ή και κατινίστικο τρόπο. Ίσως με βάσει τη τελευταία πρόταση να κρίνουμε κι αν πεθαίνουν οι αγάπες, και τις στέλνουμε στον αγύριστο.
Depends on the case.
At 6/20/2006 6:18 μ.μ., Giramondo
Σωστά τα λες Little_Pat...:)
Μόνο που πέφτει ο κλήρος να τα ανακαλύψει όλα μόνο σε όποιον ξέρει να αγαπά!!!(πόνο, χαρά, καταστροφή, ευτυχία...όλα!)
Δεν θα έστελνα ποτέ μία αγάπη στον αγύριστο...θα ήταν σαν να έστελνα τον ίδιο μου τον εαυτό...τον άνθρωπο σε περίπτωση ανάγκης...ίσως...μα ποτέ την αγάπη...αυτή που μοιράστηκα...ή που δεν μοιράστηκα...
φιλιά
At 6/20/2006 11:12 μ.μ., Jolly_Roger
Βάση των χριστιανικών αντιλήψεων, τόσο οι πύλες της κολάσεως, όσο και οι πύλες του παραδείσου, είναι ερμητικά κλειστές για όλες τις ψυχές,ακόμα και των αγίων, μέχρι την ώρα που θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία!!! Η μοναδική ψυχή που βρίσκεται στον παράδεισο είναι αυτή του ληστή που είχε σταυρωθεί με τον Κύριο και ζήτησε συγχώρεση πριν ξεψυχήσει. Ο Κύριος τον συγχώρεσε και του υποσχέθηκε ότι μέχρι το βράδυ της σταύρωσης,θα βρίσκεται μαζί του στα δεξιά του θρόνου της βασιλείας των ουρανών, όπως και τελικά έγινε . Οι υπόλοιπες ψυχές περιπλανόνται σε μια ενδιάμεση κατάσταση παραδείσου και κολάσεως μέχρι την στιγμή που θα έρθει η δευτέρα παρουσία, οπότε και ο Κύριος θα κρίνει ζωντανούς και νεκρούς και θα ανοίξει τις πύλες για να "τακτοποιήσει" όλους μας στην κόλαση ή στον παράδεισο ανάλογα με τις πράξεις μας. Συνεπώς θα υπαρχεί αρκετός χρόνος μέχρι την κρίση αγαπημένη μου Γυριστρούλα για να δείς και να μιλήσεις σε όσες παλιές αγάπες συναντήσεις στην ενδιάμεση κατάσταση που προανέφερα. Μοναδική ατυχία θα είναι αν, η Δευτέρα Παρουσία γίνει πριν τον θάνατό μας (...μακάβριο το θέμα που πιάσαμε...)οπότε δεν θα προλάβουμε να δούμε κανέναν πάνω στον πανικό της κρίσης,πρίν από την μετάβασή μας στον τόπο της αιωνίας κατοικίας μας . Τότε δεν σου εγγυόμαι ότι θα μπορέσεις να δείς κάποιους από αυτούς που θέλεις αφού δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα κριθεί ο καθένας μας. Συγχώρεσέ με για το μεγάλο μου σχόλιο.Ελπίζω να σε βοήθησα στην ενημέρωσή σου. Φιλιά πολλά.
έχω την εντύπωση ότι οι αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ ....για αυτό και πάνε στον παράδεισο....ίσως εμείς οι ίδιοι προσπαθούμε κάποιες φορές να τις σκοτώσουμε γιατί δεν τις αντέχουμε...γιατί ταπεινώνουν το είναι μας ...τον εγωισμό μας ...τα κεκτημένα μας...
καλησπέρες και φιλιά